My Korean Boy ❤️ (SHORT STORY) [COMPLETED]

Confused ಠ_ಠ

Kiara's P.O.V.

Nagugulohan ako sa nararamdaman ko ngayon. Hindi ko matanggap lahat ng narinig ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko.

Bakit sakin pa nangyari lahat ng to? Bakit siya pa? Bakit siya pa ang minahal ko?

Nagflashback lahat ng nangyari. I was standing at the center infront of my birthday cake with my friends and neighbors. It was my 7th birthday. We were waiting for my dad before I started blowing my candle.

Yung iba naiinip na sa kakaintay so I kept on glancing my mom and she just kept on saying na dad's on his way already.

I got excited when I heard a ring from my mom's cellphone, thinking it was dad. Kaso naudlot lahat ng excitement ko ng marinig ko si mom na sumigaw at nabitawan ang phone.

Everyone's was shocked nung marinig nila si mom na sumigaw so tumakbo ako papalapit sakanya dahil nakita kong muntik siyang mahimatay.

I asked her what happened but she kept on crying.

She stood up at pinunas ang mga luha and kinausap niya ang mga tita and tito ko at bakas sa mga mukha nila ang pagkagulat. Hindi ko maintindihan ang nangyayari dahil nagkakagulo sila sa bahay.

My birthday was completely ruined. Kinausap ako ng tito ko na umakyat muna ako sa kwarto at may pupuntahan daw si mom na importante.

Gusto kong sumama kay mom pero pinagbawalan ako. Kaya mas lalo akong nagulohan sa mga nangyayari. So I started crying kahit diko alam ang rason. I just felt uneasy that time. Hanggang sa makatulog ako sa kakaiyak ko.

End of Flashback

"Dad, why did you left us?" Paghagulhol ko pagkatapos kong maalala lahat.

"Hindi ko na alam gagawin ko dad. Simula ng mawala ka gustong gusto kong gantihan yung mga taong pumatay sayo." Ngawa ko habang pinupunasan luha ko.

"Pero pano ko gagantihan ang mga taong yun ngayon kung pamilya pala yun ng taong mahal na mahal ko?" Pagdudugtong ko pa.

Hindi ko alam ang gagawin ko. Gulong gulo na ako. Ayoko namang mawala si Sungjae sa buhay ko pero bakit siya pa?

Sungjae's P.O.V

Ang sakit sakit. Para akong mamamatay sa sobrang sakit ng nararamdaman ko ngayon. Nasaktan ko ang taong mahal na mahal ko. Ngayon ayaw na niya akong makita. Anong gagawin ko?

"Adeul, bakit ka umiiyak?" Narinig kong tanong ni mama. Hindi kasi ako dumiretso sa kwarto ko at sa sala lang ako umupo.

"Eomaaaaa." Hagulhol ko na akala mo bata.

"Waeee? May nangyari ba adeul?" Tumabi si mama sakin at niyakap ako.

"Eomma, nasaktan ko si Kiara. *sniffs*"

"H-ha? What do you mean na nasaktan mo si Kiara adeul?"

"Eomma, sinabi ko kay Kiara ang tungkol satin." Humiwalay si mama sa pagyakap sakin at hinarap ako sakanya.

"Ano bang tungkol sa pamilya natin ang sinabi mo kay Kiara? May problema ba sa pamilya natin adeul?"

"Alam na ni Kiara na tayo ang may dahilan ng pagkamatay ng daddy niya."

"OMO." Yun nalang ang nasambit ni mama dahil bigla siyang inatake ng hika niya kaya naman agad agad akong kumuha ng inhaler niya sa kwarto at iniabot sakanya.

"Eomma, Choisonghaeyo." Paghihingi ko ng sorry dahil nabigla ko ata siya sa sinabi ko.

"Kwaenchana adeul." Alam kong sinasabi niya lang na okay lang siya kahit hind naman talaga para lang mapagaan ang loob ko.