Και φενωσουν καλά μα ησουν οντως;
Γιατί εγώ διέκρινα στο τόνο της φωνής σου λίγο πονο.
Μα ίσως να κάνω λάθος, μα τι λέω σίγουρα λάθος κάνω, από που και ως που να ξέρω εγώ; Εγώ δε σε ξέρω, πια...
Συνήθιζα να σε ξέρω, να σου μιλάω,να σε ακουμπάω, να ακούω τα κρύα αστεία σου και να γελάω ακόμα και αν δεν ήταν αστεία.
Πλέον σε βλέπω και αλλάζω βλέμμα, γυρίζω από την άλλη περπατάω μακριά σου.
Όχι γιατί το θέλω Αλλά γιατί δε ξέρω πως να σε αντικρίσω. Τι να σου πω και πως. Γιατί να σε κοιταξω; Δεν θέλω να σε κοιταξω. Δε ξέρω αν πρέπει να νιώθω ντροπή για τον εαυτό μου ή για εσένα. Αν πρέπει να είμαι θυμωμένη ή πληγωμένη. Αν πρέπει να ξεσπάσω ή να το κρατήσω. Μα εσύ με ξέρεις ξέρεις τι κάνω ξέρεις πως το κάνω. Τα κρύβω. Έχω αυτή τη συνήθεια και εσυ το ξέρεις δε χρειάζεται να στο πω. Το ξέρεις γιατί σε άφησα να το μάθεις. Σε άφησα να με μάθεις. Και εγώ τι εμαθα;
Έμαθα λοιπόν να μην αφήνω να με μάθουν. Αυτό έμαθα. Εσυ μπορείς να μαθαίνεις Αλλά μην αφήνεις τους άλλους να μαθαίνουν εσένα. Νόμος.
