Πως το κανεις αυτο πες;
Που στη τελικη ηταν ενα αδοξο τελος βουτηγμένο στο αιμα μεσα στη τρελα, αφηνεις σημαδια στο δερμα μου με ένα σου βλεμμα.
Βαζεις τα δαχτυλα σου στις πληγες μου ανοιχοντας τις παραπανω...
Προσπαθησα δε στο κρύβω.
Προσπαθησα να το παραλείψω. Να σε αγνοησω. Να σε αφησω. Μα καθε μερα που περνα, εκει που κοιτάς με κανεις να σε μισησω.
Και πως τολμας να με κοιτας; Σηκω, παρε τα ποδια σου και φυγε.
Πως τολμας να ξεστομίζεις το 'εμεις' ενω το μονο που νιωθεις ειναι το 'εγω';
Αφηνεις σημαδια, πληγες και ερωτήματα στο χθες και κοιτας το αυριο.
Μερα με τη μερα μιλαω μονη μου...η τρελα μου, η γαμημενη σφαιρα μου που με πνιγει αργα καθε μερα που περνα, που μιλας, που σακουω να γελας.
Μου εχεις λείψει μα να μου λείπεις τωρα πια. Παρε τη μεγαλύτερη ευχη μου, τη καταρα μου.
Ερωτήματα εδω αφησες. Γυρνα πισω για απαντησεις υστερα συνέχισε την ζωη σου με τα μηδενικα σου και τους φιλους σου.
Ανοιγω τη πορτα αλλαζω τραγουδι στο κινητο, αφηνω τη αμυνα μου να πεσει για ενα λεπτο. Υγρο καυτο στα μαγουλα να καιει. Μα εσενα δε σε ενδιαφερει.
Οι αναμνησεις θηλια στο λαιμο .
Η φωνη σου στο μυαλο μου ηχει μα δε σε βλεπω καπου εκει. Η τρελα τωρα οδηγει το πλοιο της καταστροφης αφου σα παρανοϊκή ακουω παλιες συζητήσεις...
Αν ησουνα εδω ας το φωναζες. Μα τωρα που δεν εισαι γιατι το φωναζεις;
Κουράστηκα πια να σακουω να μιλας, να σε βλεπω να χαμογελας, να βλεπω κενα ματια χωρις συναισθημα πια.
Βαρεθηκα τη πληρη αδιαφορια σου, με εκανες χωμα και φυτέψες τα λουλουδια σου μα ξεχασες να τα ποτησεις. Νεκρα πανω μου στεκονται πια. Οτι αφησες εμεινε νεκρο και μεσα μου εχει τις ριζες του.
