Το Μίσος

Το φεγγάρι

Μετά από 8 χρόνια

~Αντζι~

Σε κοιτάζω στα µάτια, σε παρακαλώ μην φεύγεις.
Μ' ένα αντίο στα μάτια άρχισα να κλαίω.
Σ' έχω ανάγκη μείνε εδώ...

- Αζαηλ μην φεύγεις, σε παρακαλώ.
Τον έβλεπα να φεύγει και έκλαιγα.

- Δεν μπορείς να τον σταματήσεις φεύγει και εσυ δεν μπορείς να κανείς τίποτα. Εσυ φταις!

- Γιατί τι έκανα και φεύγει;

- Είσαι αδύναμη ενώ εκείνος έχει δυνάμεις ,γιατί να προτιμήσει εσένα ενώ μπορεί να τα έχει όλα;

- Επειδή με αγαπά!

- Η αγάπη είναι για τους αδύναμους σαν εσένα και όχι για αυτόν. Έτσι δεν είναι Αζαηλ;

- Νομίζεις ότι σε αγαπώ; ήταν απλά ένα ψέμα έχουν περάσει χρόνια και έχω γίνει πολύ δυνατός αρκετά ώστε να πάρω αυτό που θέλω και εσυ είσαι απλά ένα εμπόδιο για εμένα όποτε πρέπει να σε σκοτώσω.

- Όχι, δεν θα το κανείς...

Ο Αζαηλ με πλησίασε και έβγαλε το σπαθί.

- Αζαηλ σε παρακαλώ θυμίσου ποια είμαι δεν μπορεί να ξέχασες.

- Για εμένα είσαι ένα εμπόδιο και τίποτα άλλο.
Κάρφωσε το σπαθί στην καρδιά μου και τότε ξύπνησα.

- Ήταν απλά ένα όνειρο, ένα όνειρο που το βλέπω εδώ και 8 χρόνια από τότε που έφυγε.

Ακούστηκε ένα χτύπημα στην πόρτα.

- Ναι

- Χρόνια πολλά αδελφούλα είπε ο Ραφαηλ

- Ευχαριστώ Ραφαηλ

- Τι έγινε, φαίνεσαι κάπως.

- Απλά δεν ξύπνησα καλά αυτό μόνο.

- Είδες πάλι αυτό το όνειρο?

- Είναι λες και θέλει να μου πει κάτι αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό. Συνέχεια ξυπνάω εκεί που μου καρφώνεται το ψήφος στην καρδιά.

- Δεν ξέρω από όνειρα αλλά γιατί δεν ψαχνεις στην βιβλιοθήκη μπορεί να βρεις κάτι.

- Θα ψάξω μετά ευχαριστώ.

- Πάντως δεν πρέπει να σε πέρνει από κάτω ένα όνειρο, επίσης είναι τα γενέθλια σου πρέπει να είσαι χαρούμενη.

- Έχεις δίκιο είπε και χαμογέλασε

- Έτσι μπράβο άντε σε περιμένω κάτω έχω κάτι να σου δόσω είπε.

- Τι είναι? Ρώτησε

- Όχι ερωτήσεις. Ντυσου και μετά θα σου πω η καλύτερα θα σου δείξω είπε και βγήκε έξω.