Days Like This

31 - wake-up call

(Point of view van Mike)

Ik zie een zwart beeld langzaam licht worden. Ik voel zachte Vage kleuren worden zichtbaar. Rare geluiden komen mijn oren binnen. Het beeld word een beetje scherper; De geluiden worden steeds helderde. Ik hoor geluiden waar ik uit vaag uit kan verstaan "hij is wakker!".

Wat is er gebeurt? Waaruit ben ik wakker geworden? Je word toch elke ochtend wakker? Het denken doet zeer aan mijn brein en mijn ogen voelen als gewichten. Ik sluit mijn ogen en stop met denken. Ik ga slapen door een reflex. Het beeld word zwart en de stemmen verdwijnen.

(Point of view van Loes)

Mijn telefoon voel ik trillen in mijn broekzak. Ik kijk voorzichtig op het scherm. "Loes Ensche, we hebben een beller". Ik schrik op; Het is Mike! Ik andwoord: Meneer ii moet oppakken, dit is echt heel belangrijk. "Dan kan je meteen door naar het meldpunt". Ik ga, dit is te belangrijk. Ik pak vluchtig mijn boeken in en neem de telefoon op.

>| Loes Ensche

|< Hallo met de moeder van Mike, Mila. Mike is wakker!

Ik krijg tranen in mijn ogen van blijdschap.

>| OMG, dat is zo mooi nieuws. Kan ik binnenkort langskomen?

|< Jawel hoor, over een paar uurtjes kan je komen.

>| Mega super ultra bedankt!

|< Geen probleem meid!

Ik hang op, ik loop naar het meldpunt. Ik leg alles uit en begin aan mijn strafwerk; 50 keer "Ik mag niet brutaal tegen een leraar zijn en moet mijn telefoon altijd op stil zetten tijdens de les". Dit gaat nog wel even duren. Maar mijn humeur kan niet meer verpest.