Engelenbloed [BoyxBoy]

H 10 - Met hart en ziel verbonden

Ik bijt diep in Muriels lichaam en voel zijn bloed langzaam naar binnen stromen via mijn hoektanden. Zijn bloed proeft, zoals verwacht, heel lekker en ik heb moeite om mij in de hand te houden. Het allerliefst zou ik hem helemaal leegzuigen, maar wie weet wat er dan zou gebeuren. Misschien zou zijn magisch bloed niet meer werken omdat hij niet meer leeft?

Ik laat mij verdiepen in het genot van zijn bloed en het voert mij mee naar hemelse wereld waar alles goed voelt. Het is alsof ik meegenomen wordt naar zijn thuishaven, de hemel, ondanks ik van mezelf weet dat ik daar nooit zal geraken. Ik ben een vampier en zal na mijn leven, mocht ooit een houten staak mij doden, rondslenteren in de hel. Ik sluit mijn ogen en laat mijn handen rusten op Muriels schouders. Ik voel hoe hij ook geniet en vraag mij af wat hij nu ziet. Zou hij mijn thuishaven zien? Zou hij nu een heleboel bloed en vampieren zien? Ik wend mijn gedachtes af van deze vragen en voer me terug naar de hemelse gevoelens van het bloed.

Muriels bloed, engelenbloed. Hopelijk krijg ik nu die speciale krachten. Die sterkte, knapheid, ik kan het allemaal gebruiken... Hopelijk krijg ik ze snel en kan ik ze gebruiken tegen die weerwolven. Hun een lesje leren omdat ze mij hebben gevangen genomen. Ja, ik wil die krachten, laat mij deze krachten krijgen. Ook al betekent het dat ik verbonden zal zijn met Muriel, tot de dood ons scheidt. Om eerlijk te zijn ben ik dankbaar voor zijn liefde, want anders zou ik dit nooit voor mekaar hebben gekregen. Ik zou hem moeten bedanken en wat liefde terug geven, maar hij blijft een engel.

Na een flinke slok genomen te hebben, trek ik terug en lik in nog een laatste keer over mijn lippen om de restjes heerlijk bloed weg te krijgen. Ik veeg daarna met de mouw van mijn jas mijn mond af. Pas daarna kijk ik Muriel weer aan. Hij kijkt op zijn beurt dan ook weer naar mij en ik voel een ongemakkelijke sfeer opkomen. "Heb je genoeg gehad?" vraagt hij dan maar ten slotte en ik knik. "zeker? Je mag meer als je wilt." Zijn woorden komen er uit alsof hij het fijn vond om gebeten te worden, alsof hij een soort bij kink heeft. Ik glimlach zwak.

"Hmm, er kan nog wel wat bij, maar misschien later. Nu moeten we zo snel mogelijk bij mijn soortgenoten zien te geraken." Ik spreek hem zacht toe en plant een klein kusje op zijn wang. Hij grijnst nu terug naar mij en trekt mij korter, nog korter dan dat ik al stond, tegen hem aan. "We kunnen ook eerst wat tijd voor ons tweeën hebben, nu dat wij voor altijd en eeuwig verbonden zijn." Zijn handen zakken van mijn rug naar mijn kont en ik voel zijn hartslag versnellen. Natuurlijk wilt hij een beloning voor zijn bloed.

Ik leg mijn hoofd in zijn nek en blaas er speels tegen terwijl ik zeg: "Niet te lang, want anders denken ze misschien dat ze me moeten komen redden. Ik wil ze niet onnodig in deze richting sturen." Ik duw mijn neus in zijn nek. "Ja, daar heb je wel gelijk in." We blijven zo even in stilte staan voordat we beseffen dat we hier eigenlijk zo snel mogelijk weg moeten geraken. Ik neem Muriels hand vast en ren zo snel mogelijk met hem weg. We lopen het kamp van de weerwolven uit, in de hoop dat geen enkel beest ons opmerkt. Pas wanneer we een einde van het kamp af zijn, stoppen we met rennen en kijken elkaar weeral aan. We staan nu in een bos, omringd door dikke loofbomen. Niemand kan ons zien. Er is niemand die ons kan storen.

Het is alsof een deel van mij geen genoegen kan krijgen van het kijken naar Muriel. Van zijn schouderlengte lange blonde haren tot zijn prachtige groene ogen, het is alsof hij mijn ogen steeds opnieuw naar zich toe trekt. We kijken naar elkaar en beginnen spontaan te lachen. Te lachen over wat er tot nu toe gebeurt is, over wat we zonet gedaan hebben, over wat ons nog te wachten staan. Het is op dit moment alleen hij en ik. Wij, een engel en een vampier.

Het lachen stopt plots wanneer Muriel zijn lippen tegen de mijne drukken. We zoenen een tijdje heel heftig en laten onze handen overal over de ander zijn lichaam gaan. Zijn manier van zoenen is om eerlijk te zijn echt geweldig en ik laat mij leiden door zijn lippen. Hij mag nu doen met mij wat hij wilt, ik heb toch zijn bloed gekregen. Hij mag alles van mij nemen, hij mag alles van mij hebben. Ik heb zijn bloed en weldra ook nieuwe krachten.

Zijn lippen verlaten de mijne en dalen nu af via mijn nek naar mijn schouders. Hij duwt mij zachtjes tegen een boom aan en neemt controle over heel mijn lichaam. Ik laat hem toe, ik laat alles toe, maar plots stopt hij. Hijgend maar ook glimlachend van onze heftige zoenpartij. "Ik denk dat we beter niet verder gaan dan dit, want ik voel me toch niet zo comfortabel in dit bos, zo kort bij onze vijanden." Ik knik glimlachend terug. 'Onze vijanden', hij staat dus volkomen aan mijn zijde. Ook zou ik het niet erg gevonden hebben om wel verder te gaan dan alleen zoenen en elkaar aanraken, want het zou een belediging zijn voor die rotbeesten. Hun gevangen die ontsnapt is door de hulp van een engel en die dus nu ook lekker staat te genieten van deze engel is toch veel beter dan vastgebonden zitten aan een paal tussen allemaal slapende stinkbeesten.

Toch geef ik toe aan Muriels gedachtegang en zeg: "Dan kunnen we maar beter richting vampierenhoofdkwartier gaan." Muriel neemt mij plots op van de grond, in bruidegomstijl, en wandelt richting het pad waar we zonet nog op liepen. "Laat dat maar aan mij over? Mijn vleugels zijn waarschijnlijk sneller en jij moet je krachten sparen." Met dit gehoord te hebben, zie ik hoe Muriel zijn prachtige vleugels open slaat en daarna voorzichtig de grond achter zich laat. Ik duw mij dichter in zijn armen en laat mij in deze sterke armen rusten. Deze engel, hoe verliefd hij ook mag zijn op mij, is echt een geschenk van de hemel.

A/N: WoW.... xD