The Consequence [Completed]

The Consequence - Chapter 10

This one is for a reader na I know na binabasa rin ang other works ko! Hi miss elle ! @ellesong4 I know na kahit di na kita madalas makita magcomment na nagbabasa ka pa rin nito huhuhuh. Thank you so much po! Sobrnag thank you for supporting this book and my other works! Huwag po kayo magsasawa sa kabagalan ko mag-update hihi. Lovelots po! <3

Date Updated: 3/21/18

CHAPTER 10

"Mama!! Mama!!" Araya turned to Rain who has been pulling the throw pillow in her lap. Tumingin siya rito. The cute little kid is sweetly smiling at her. Oh! Rain is the sweetest.

"Yes, Rain Ethan?" Nakangiting niyang hinawi ang buhok nitong kulot kulot. Naakagwapo nito at napakatangos ng ilong at napakaganda ng mga labi, just like his father's. But her son has her eyes. The jet-black ones.

"I was just thinking if we could go to the grocery today?" Saad nito, kinalikot ang nakausling sinulid sa throw pillow. Ibinaba ni Araya ang kanyang laptop at binuhat ang anak at inupo sa kanyang kandungan.

"Pwede bang magtagalog ang batang 'yan?", sagot niya rito. Muling naalala ang cute na pananalita nito kapag nagtatagalog. Yes, her parents talk to the children in English but she did not want them to be a stranger in their own language. Kaya naman ay madalas ay pag siya ang kausap nito ay nagtatagalog siya.

Rain Ethan pouted. Huminto ito saglit at tinignan ang mga kamay. "Pwede po ba tayong magpunta sa -" napatigil ito at napatingin sa kanya. She giggled and kissed his chubby cheeks with sound. "Pamilihan," turo niya. "Pamilihan," he repeated testing the words in his mouth. "That's grocery in Filipino?", tanong nito at muling tumingin sa kanya. Ethan is way better in this than Aya, the girl is way impatient in everything.

"Yes po. Pero, mas tinatawag pa rin siyang grocery ng marami," paliwanag ni Araya at ibinaba ang anak sa espasyo sa kanyang tabi. "Tatapusin lang ni mama ang work niya, okay?" Saad niya na dahilan upang punalakpak si Rain.

"Hey, Aya! Mama approved! Let's ask Grandmama to list the things we need!" Dali daling bumaba ang bata at tumakba patungo sa kapatid na nasa balkonahe ng bahay. Narinig naman niya ang pagsigaw ni Aya, tinatawag ang kanyang ina na kasalukuyang nagbubunot ng mga damo sa kanyang mumunting hardin. Napangiti si Araya, this is the life I have always wanted. Saad niya sa sarili. Simple yet happy.

Muli niyang naalala ang nangyari sa paliparan. Sana lamang ay effective ang kanyang acting skills upang mapaniwala ang lalaki na hindi niya ito kilala. Sobrang pasasalamat niya na hindi siya nito sinundan kung hindi ay hindi niya alam kung paano ang mangyayari sa kanyang buhay. Paano niya maitatago ang dalawang bata na naging bunga ng isang mapusok na gabi?

Napatingin siya sa nakabukas na pintuan patungo sa balkonahe. She could hear her children excitedly reciting the stuff they want to buy. She could not share them to anyone else. Hindi niya pa kaya. Para sa kanya hindi pa sapat ang limang taon para maging handa siya. Not even a lifetime.

The first three years was so hard, working for God knows how many hours every day and going home to her children sleeping already.

Sa umaga niya lang noon nakakasama ng dalawa, napapakain, naaasikaso, until she got fed up and decided to focus on her children and watch them grow. Noon niya naisipang humanap ng trabaho na papayagan siyang sa bahay lamang. Thankfully, she found one.

Muli siyang napatingin sa balkonahe matapos ang pag-alala sa mga pinagdaanan niya sa buhay mula ng gabing iyon. The consequences of the day she gladly allowed him to have all of her. The day she surrendered herself physically and emotionally. But even once, she did not regret it. Hinding-hindi. Her twins are too precious, more precious than everything she has went thru.