⚠️ Grijze jager deel 1: jagers tweeling ⚠️ ONAF EN GESTOPT⚠️

Hoofdstuk 11

Will was nu al bijna 3 weken bij Allys en had besloten om die dag weg te gaan. Dus toen de zon net op was, gaf hij Allys nog een dikke zoen op haar wang en knuffelde zijn kinderen. "Ik ga je missen pa." Zei Mara. "Papa volgende keer mee kleuren." Zei de tweeling tegelijk. "Natuurlijk kleur ik volgende mee. Maar jullie zijn zo goed, dat ik al bijna niks hoef te doen." Maya stond met haar handjes uitgestrekt naar Will te springen. Will tilde haar op en gaf haar een kusje. "Tot de volgende keer." Met die woorden zette hij haar weer neer en liep weer naar binnen. Daar stond Rail in een hoek. Will knielde bij hem neer en Rial draaide zich om. "Als ik volgende keer terug kom, en jij hebt niet meer dan 3 keer straf gehad of in de hoek gestaan, dan krijg je van mij een zak met snoepjes van papa." Rial veegde zijn traantjes weg en knikte. "En ik vraag het na aan mama!" Zei hij er snel achteraan en gaf de kleine jongen een knuffel. Rial liep met hem mee naar buiten en al de vijf kinderen met Allys zwaaide Will uit tot hij uit het zicht verdween.

Will zat rustig op Trek. Het was winter, en het landschap was zo mooi. Trek gooide zijn hoofd achter over
"Ik ben ook mooi hoor!"

"Ja, dat weet ik, maar een landschap heeft andere schoonheid."

"Alsof ik geen landschap kan zijn."

"Nee, dat kun je inderdaad niet."

"En alsnog ben ik mooi, mag ik nu een appel?"

Met een grote zucht steeg Will af en gaf Trek een appel. "Maakt niet uit waar de conversatie over gaat, jij komt altijd uit op appels!"

"En jij altijd op de conclusie dat ik BIJNA altijd op appels uitkom."

Hier reageerde Will maar niet op, en maar goed ook, want hij hoorde opeens gekraak van voetstappen. Hij ging gewoon door met het aaien van Trek en en fluisterde zachtjes in zijn oor: "ik heb het gehoord. Doe alsof je niks doorhebt." Trek gooide zijn hoofd achterover als teken dat hij het begreep en begon rustig te grazen. Will liep naar zijn zadeltassen en pakte wat eten. Hij dwong zichzelf om het rustig op te eten. Ondertussen scande hij de hele omgeving af en zag een man lopen die een klein jongetje meetrok. Toen hij het eten op had pakte hij ineens zijn boog en legde in een fractie van een seconde een pijl op zijn boog. "Kom tevoorschijn en haal geen rare fratsen uit, of ik schiet een pijl door je kop!" Er kwam langzaam een man tevoorschijn. "Wie ben je?" De man begon te lachen. "WIE BEN JE, EN WAT DOE JE HIER MET DAT KI...!!" Hij hield midden in zijn zin op en fluisterde: "Rial?" Hij spande zijn boog en schoot rakelings over het hoofd bands man. Deze schrok duidelijk en deed een stap achteruit. Rial begon te huilen uit paniek en kreeg een klap op zijn gezicht waardoor hij nog harder ging schreeuwen om hulp. "Hou je kop toch stom kind!" Zei de man en trok de arme jongen aan zijn haren naar achteren "Ik vraag het je nog één keer: wat doe je hier met dat kind?" Hij gebruikte expres niet de naam van zijn zoon, omdat de man hem anders misschien zou kunnen chanteren. "Ha, wat boeit jou dat?" "Dat doet er niet toe! Geef antwoord anders steekt er straks een pijl uit je borst!" De man stak zijn vrije hand de lucht in als teken dat hij zich overgaf. "Ik neem mijn zoon mee naar mijn huis." Zei hij kortaf. "Dat is jou zoon niet!" "En waarom dan wel niet?" Vroeg de man, iets onzekerder dan eerst. "OMDAT HET MIJN ZOON IS! VERDOMME!" Hij deed een stap naar voren, spande zijn boog, richtte op de vrije schouder van de man en liet de pijl gaan. En dat allemaal in minder dan één seconde. Met een schreeuw van pijn viel de man neer en liet hij Rial los. Will snelde naar zijn zoon toe en ving het jongetje nog net op tijd toen die flauw viel.