ΌΝΕΙΡΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Στη Σκιά Του Ελαφιού

Ο κορμός του δέντρου είναι τραχύς

Οι προεξοχές του γδέρνουν το κορμί μου

Καφετιές λεπίδες σκίζουν το δέρμα μου

Μαλακές αρκετά στο άγγιγμα.

Αίσθημα πόνου, ανάμνηση παλιά,

Που την καρδιά μου απαλύνει

Με κάθε χαρακιά.

Είναι ο αγέρας γλυκός

Διώχνει τη σκόνη του παρελθόντος με μια ανάσα μόνο.

Θα είναι η σκιές που μου ρουφάνε τη ζωή

Μέρα με τη μέρα νιώθω πιο νεκρή.

Και σαν χαμογελώ στο τρυφερό σου βλέμμα,

Νιώθω ακόμα πιο κενή.

Ξέρω, ότι στην αγάπη μου ποτέ δεν θα ανταποκριθείς

Ξέρω, ότι τον πόνο μέσα μου δεν θα τον νιώσεις.

Όσο και να προσπάθησα να σε πλησιάσω,

Σαν άγριο ελάφι φεύγεις από κοντά μου.

Τα παγωμένα βέλη συναισθημάτων μου αποφεύγεις με ταλέντο που ο καλύτερος κυνηγός θα ζήλευε.

Έτσι κι εγώ το πήρα απόφαση να σε θαυμάζω από μακριά.

Ελεύθερος έτσι όπως είσαι,

Μαζεύω το ταπεινό μου τόξο και γυρίζω την πλάτη μου σ εσέ.

Νιώθω το βλέμμα σου πίσω μου

Άγριο και ζεστό σαν φωτιά.

Δεν μπορούν να ζεψουν δύο ζώα διαφορετικά.

Εσύ καμαρωτο ελάφι του δάσους

Και εγώ μοναχικός καρχαρίας της αβύσσου. Είναι τραγικό το πόση στοργή μπορεί να κρύβει η άβυσσος.

Ήθελα να στη δείξω με χαρά,

Δεν ήξερες όμως να κολυμπάς.

Και εγώ… Ως Τέρας φοβισμένο,

Εφυγα, για τα βάθη του σκότους.

Παντοτινά.

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹