ΌΝΕΙΡΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ

Η χαμένη πένα

Είναι καιρός που οι σελίδες του βιβλίου

Άρχισαν να κιτρινίζουν.

Οι σχεδόν γκρι γραμμές του,

Με το ζόρι πλέον ξεχωρίζουν.

Οι σκιές του ηλιοβασιλέματος συμπληρώνουν το κενό,

Εκείνο που άδικα προσπαθώ.

Δεν με τρομάζει η μοναξιά,

Το τετράδιο που δεν έχει γραμμένες αναμνήσεις είναι άσχημο πια.

Το μελάνι της πένας ξεράθηκε.

Πέρασε καιρός από την τελευταία ιστορία που έγραψε.

Κείτεται και αυτό πλέον με τα χαμένα βιβλία αγκαλιά.

____________________________________

Καλημέρα σ όλους!!
Πέρασε καιρός από το τελευταίο ποίημα.
Δυστυχώς λόγω έλλειψης χρόνου και δύναμης δεν μπόρεσα τόσο καιρό Ν ανεβάσω. Θα προσπαθήσω όμως τώρα όσο πιο συχνά μπορώ.
Ελπίζω η ζωή σας να κυλάει όμορφα και απαλά όπως το νερό σ ένα μικρό ποταμάκι.
Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας με τρόπο μαγικό και ίσως πολλές φορές μοναδικό. Θα μας γεμίσουν με πληθώρα συναισθημάτων ή θα μας αφήσουν με ένα τεράστιο κενό.
Δεν είναι όμως δικό τους λάθος. Οι προσδοκίες και οι ελπίδες που είχαμε χτίσει ήταν λανθασμένες.
Για αυτό ενώ η πένα της ζωής υπάρχει, απλά δεν βουτιέται στο μελάνι, και ενώ οι άνθρωποι γράφουν στο βιβλίο της ζωής μας, απλά χαρακώνουν τις σελίδες. Έτσι, όταν φύγουν πλέον από τη ζωή μας, θα είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ.
Γιατί, έτσι είναι οι άνθρωποι.. Κάποιοι με χρώματα, κάποιοι θα σ αρωματίσουν τη ζωή και άλλοι απλά θα στη χαράξουν και ως μη γραφέντα φύλλα, θα γράψεις από πάνω καινούριες αναμνήσεις και όνειρα.
Αφιερωμένο, στο κενό που υπάρχει μέσα μας, και στις σκέψεις που δεν υπόθηκαν ποτέ.