Ήταν το μέταλλο τόσο τέλεια λαξευμένο
Το θνητό πρόσωπό μου αντικατόπτριζε τέλεια.
Χάιδευα απαλά τις λείες καμπύλες του,
Δίχως να με κόβουν.
Το μέταλλο είχε πάρει τη θερμότητα των δαχτύλων μου που απλά το άγγιζαν.
Αγνάντευα το απέραντο γαλάζιο του ωκαιανού ώσπου κάρφωσα το μαχαίρι στη ράχη του καρχαρία.
Με περιτριγύριζε εδώ και ώρα,
Περιμένοντας πότε θα ενδώσω.
Είναι αστείο το πως το τέλειο θύμα
Γίνεται ο πιο σκληρός θύτης.
_____________________________________
Καλημέρα σε όλους!!
Αυτή τη φορά δεν έχω λόγια να πω. Ελπίζω να σας άρεσε το ποίημα. Σας ευχαριστώ όλους για την υποστήριξη σας και τα καλά σας λόγια στα σχόλια και στα μηνύματα που μου στέλνετε!!
Καλή συνέχεια!! 😊
Υ. Γ.
Λίγες σκέψεις για τα συναισθήματα του φόβου και της δύναμης της ψυχής.
YOU ARE READING
ΌΝΕΙΡΟ ΧΕΙΜΕΡΙΝΗΣ ΝΥΚΤΟΣ
PoetryΜια βουτιά στα άδυτα της ψυχής, την ατέρμονη άβυσσο του ανθρώπου, εκεί όπου στο σκοτάδι νιώθεις πόσο μικρός είσαι, από εκεί ακριβώς που πηγάζει η ελπίδα και ο φόβος θα βγουν και τα πιο όμορφα και σκοτεινά όνειρα μας. Το "Όνειρο χειμερινής νυκτός" ε...
