~ TESADÜF-Ü KADER ~

🌿🌿🌿Bölüm _5

Berkay Yaman...

Çocukluğum.... Gençliğim..... 17 yaşım.... İlk aşkım... Sevilmeden de sevmeyi yaşatan..... Karşılıksız sevdam....

Küçüktüm, yeni yeni öğreniyodum dünyayı yeni yeni kavrıyodum hayatı. Bazen geveze bazen sessiz değişken saçma sapan bi kız çocuğuydum. Ne renkli gözlere ne güzel elbiselere sahiptim. Sıradan bir kız çocuğuydum... İzmirden yeni bi çocuk geldi haberi tüm okula yayıldı. Okulumuz küçük bir devlet okuluydu bu yüzden okulda bi olay olsa herkes duyardı. O zamanlar 7.sınıfa gidiyordum. Sınıftakilerle bahçede konuşurken yeni gelen çocuğu gösterdiler.Kafamı çevirdiğimde ilerdeki futbol sahasında koşturan çocuğa baktım ;kumral , gamzeli, top koşturmaktan gömleğinin uçları pantolonundan çıkmış, gömleğinin kolları dirseklerine kadar katlanmış nefes nefese kalmıştı. Umursamadım yani bildiğin yeni öğrenciydi işte. Günler geçti sebepsiz yere gıcık kapmıştım yeni çocuğa.

Bir erkek neden bu kadar kibar ve güzel konuşur tuhafıma gitmişti. Bizim sınıftaki erkekler konuşurken böğürürdü çünkü.

Arkadaşca bazen konuşurduk. Tanıdıkça daha çok sinir oldum, her kıza bulaşan gevşeğin tekiydiydi diye düşünüyodum . Arada bnada bulaşırdı, saçma ama bir süre sonra hoşuma gitmeye başlamıştı. Bir keresinde yolda dalgın dalgın yürüyodum yanımdan geçerken "güzel olmuşsun bugün" demişti. Söylediği gülümsetmişti beni. Ayrı sınıflarda olmamıza rağmen aynı kulüp aynı etkinliklerde tesadüfen karşılaşırdık. Söyledği tek söz bile sorgusuz beynime kazınıyordu. Kendime bile itiraf edemediğimi en yakın arkadaşım Ezgi direk bna söylemişti" seviyomuşum onu "gülüp geçtim. Haftalar geçtikçe etrafında dolanan kızların sayısı da artıyodu. Bir süre sonra bizim sınıftan Büşrayla sevgili olduklarını duydum.

Canım yanmıştı.
İlk defa bi erkek için canım yanıyordu.

İki yıl sonra mezun olmadan önce İzmire tekrar döneceklerini öğrendim. Nerden bileyim kızgınlıkla söylediğim duanın kabul olacağını,,,,bni mahvedeceğini.....

Okul bitti..... O da gitti....

Yoktu artık !

bu okulda....

bu sokakta....

bu şehirde....

İzmire taşındıklarından bi hafta sonra yıllar önce Büşra ile kendi ismini kazıdığı banka oturdum. Sırf onun elleri değdiği için, başkasının aşkıyla kazdığı baş harflerinin üzerine, ellerimi koyup onu hissetmek istedim.

Özlemiştim....

Ne kadar acizce değil mi?

Her özlem duyduğumda o banka gidip saatlerce otururdum.

Gitmişti işte.....

Yıllarca sesini duymadan bir kez olsun görmeden sadece sosyal hesaplara attığı fotoğraflarıyla hasretimi dindirdim.

Söyleyemedim işte.....

"Seni seviyorum "diyemedim

Nasıl derdim ki?

Güzel değildim ben!

Sevmezdi beni..

Cesaret edemedim.

Bu kez gerçekten uzaktan, çok uzaktan sevmek düştü payıma......

Güzel gamzeli gülüşleri,sesi,hepsi onunla gitmişti bu şehirden.
Anılar kaldı okulun bahçesinde, yürüdüğü sokakta, onunla karşılaştığım caddelerde.

Özledim belki hiç özlenmediği kadar çok özledim....

Anlamsızdı ama gecelerce ağladım, söyleyememe kızdım, çirkin oluşuma kızdım. Her Büşrayla karşılaştığımda istemeden de olsa " benim neyim eksik bundan?" dedim kendi kendime. O gittikten sonra saçlarımı hiç kesmedim, bilmiyorum kıyamadım 'belki saçımı çekerken ellerinin izi kalmıştır 'düşüncesiyle .