Tijdens dat optreden zag ik ook veel anderen die les hadden bij de school waar ik het had. Elke keer dacht ik weer dat ik echt niet zo goed was als zij en dat ik dat helemaal niet kon. Uiteindelijk was ik aan de beurt. Ik zong het liedje 'Lost Boy' van Ruth B. Een liedje dat op dat moment heel herkenbaar voelde. Ik voelde me verloren en alsof ik nergens thuis hoorde. Maar op het moment dat ik daar stond, voelde ik me even goed. Het maakte me niet uit dat ik mijn tekst vergat, ik voelde me fijn en kwam een beetje tot rust.
Na de voorstelling stond ik klaar om op mijn fiets te stappen. Ik hoorde iemand mijn naam roepen en draaide me om. Een meisje dat zelf ook opgetreden had kwam naar me toe. Ik stond al klaar om haar een compliment te geven, maar ze gaf me daar geen kans voor. Ze vertelde me dat ze het echt mooi vond wat ik had gezongen en dat ik het echt heel goed had gedaan. Ik geloofde haar natuurlijk niet, maar er kwamen steeds meer mensen die mij hetzelfde vertelden. Na een tijdje ging ik nadenken of het echt zo goed was. Een aantal mensen hadden mij verteld dat het goed ging, was het dan echt zo? Ik ging mezelf van een andere kant bekijken. Kon ik dan toch iets goed doen? Was ik dan toch niet zo nutteloos als ik dacht? Na die dag kreeg ik een veel beter gevoel over mezelf. Ik heb veel meer zelfvertrouwen gekregen en ben een stuk minder bang om voor mezelf op te komen.
