I'm (not) in control (of my life)

Het gevoel dat ik niks waard was

Toen ik 9 of 10 was kreeg mijn vader een nieuwe vriendin. Mijn broer en ik hadden het hier erg moeilijk mee. Ze bracht allemaal nieuwe regels mee en was erg streng. Ik moest van haar vaak allerlei klusjes doen in huis (we hadden zelfs een heel schema in de keuken hangen) en als dit niet goed ging werd ze heel boos en schold ze me uit. Dit gaf mij het gevoel dat ik niets goed kon doen en dat ik niets waard was. Ik weet dat ik toen ook niet het makkelijkste kind was, maar dat was deels omdat toen de realisatie pas kwam dat mijn moeder echt weg was en dat mijn oude leven voorbij was. Bijna elke dag was er ruzie en vaak was dit om kleine dingetjes waar dan een groot probleem van gemaakt werd. Bijvoorbeeld toen ik de vaatwasser een keer niet had ingeruimd, omdat ik de hele dag in de stad was om een cadeautje te vinden voor mijn vader. "Je doet ook nooit iets in dit huis, moet ik dan altijd alles voor je doen?" riep ze dan. Zo ging dat soms uren door. Ik was een moeilijk eter, omdat ik van mijn moeder en oma altijd mocht eten wat in lekker vond. Ik lustte niet veel en als ik het niet lekker vond, wilde ik het ook echt niet eten. Ik bedacht allerlei manieren om mijn eten weg te stoppen om het later weg te gooien, bijvoorbeeld door mijn eten in mijn glas uit te spugen. Als ze er achter kwam dat ik zoiets deed, moest ik het hoe dan ook alsnog opeten en het maakte dan niet uit op welke manier. Soms werd mijn mond open gehouden, het eten erin gestopt en daarna zo lang dichtgehouden totdat ik het doorslikte. Tot op de dag van vandaag weiger ik paprika of wraps te eten. Na een jaar werd ik, na een grote ruzie (en een aantal schoppen, klappen en een duw van de trap), door mijn vader en zijn vriendin bij een crisisopvang afgezet. "Nu is ze jullie probleem." Was de boodschap die ze de mensen daar meegaf. Het ergste was dat ik op dat moment alleen maar blij kon zijn dat ik veilig was en niet meer thuis was. Natuurlijk duurde dit niet lang. Al snel kwam de klap binnen dat ik niet meer welkom was thuis. Ik dacht toen dat het allemaal mijn schuld was en dat ik nooit iets goed kon doen.