Where it all started! (bxb)

2

'Dat kan zeker, wij hadden gereserveerd op de naam Kaya?'  

Lol, Kaya heeft letterlijk op haar voornaam gereserveerd.

'Oké, volgt u mij maar.'

De ober loopt voor ons uit richting een 2 persoonstafeltje in een stil hoekje.

'Neemt u maar vast plaats, mijn collega zal u zo de menukaart brengen.'
'Bedankt,' zeg ik.

Met die woorden loopt de ober weer weg en daar zitten we dan, tegenover elkaar in een restaurant, in een stil hoekje, op date.

'Dus, vertel eens wat over jezelf.' begint Stevan.

Ik begin een uitgebreid verhaal over mezelf, over mijn jeugd, over hoe ik mijn vader al een hele poos niet meer gezien heb en over mijn stiefvader. Ondertussen is het eten al geserveerd en zijn we alle twee aan het genieten van onze spaghetti met tomatensaus.

Als ik uit verteld ben blijf ik een poosje naar Stevan kijken. Hij is echt heel knap. Scherpe kaaklijn, grijze lieve ogen en schattige kuiltjes in zijn wangen als hij lacht.

'Vertel jij is wat meer over jezelf.' zeg ik uiteindelijk.

En zo praten we nog ruim een uur verder. Wanneer we dan eindelijk met onze volle buiken, betaald en wel weer buiten staan krijg ik het koud. Het is inmiddels al lang donker en het zou me niks verbazen als het vriest.

'Kom, laten we richting de bioscoop fietsen. De film begint om 5 voor 7.'
'Is goed, hoe laat is het nu?' vraag ik.
'Half 7 volgens mij.'

Ik knik en stap weer achterop de fiets nog steeds bibberend van de kou. De kille wind tijdens het fietsen helpt nou ook niet persé. Voorzichtig leg ik mijn hoofd tegen Stevans rug en sla mijn armen om zijn middel. We zijn immers op een date dus dit zal vast niet erg zijn toch? Ik voel me meteen warmer worden en ik krijg helemaal kippenvel. Ook komen de kriebels weer terug. In mijn hoofd is het pure chaos door alle verschillende gevoelens en emoties. 

'We zijn er.'

Ik schrik op uit mijn gedachte en spring snel van de fiets af.

'Nice.' antwoord ik. 'Naar welke film gaan we eigenlijk?'
'The longest ride.'

Ik kijk hem even vragend aan.

'Echt een hele leuke film, wel wat oud maar echt leuk!'
'Als jij het zegt.'

We lachen even en lopen dan door naar de ticket mevrouw. Stevan koopt beleefd de kaartjes en geeft er vervolgens een aan mij.

'Dankjewel.' zeg ik.
'Alsjeblieft.'

Even blijven we naar elkaar staren. Dan schut ik mijn hoofd.

'Wil jij iets van popcorn of zo?' vraag ik.
'Ja is goed.'
'Zullen we dan gewoon 1 zo'n grote bak nemen?' zeg ik wijzend naar de grootste bak die ik zie staan.

Hij knikt. Ik koop de bak popcorn en dan lopen we de zaal in. We zitten op de 8ste rij. Ik de 6e stoel, Stevan stoel 5.

'Spannende film?'
'Valt wel mee.' stelt hij me gerust.

Ik zucht opgelucht en ga op mijn stoel zitten. We hoeven niet lang meer te wachten, de film begint al vrij snel. We zijn dan ook de enige in de hele zaal.

Na een poosje voel ik Stevan naar me kijken. Ik kijk even terug en zie hem snel weer voor zich kijken. Vervolgens voel ik hem voorzichtig mijn hand pakken. Ik voel dat mijn hart sneller gaat kloppen. Het is maar goed dat het hier donker is, want volgens mij is mijn hoofd knalrood nu. Ik probeer me weer op de film te concentreren maar het lukt niet. Nog even en mijn hart breekt los uit mijn ribbenkast. Weer kijkt Stevan mijn kant op, dit keer kijkt hij niet weg. Met zijn rechterhand gaat hij voorzichtig door mijn haar. Verlegen kijk ik naar beneden. Wat gebeurt er? Dan pakt hij me bij mijn kin en leunt dichter naar me toe. Voorzichtig plaatst hij zijn lippen tegen de mijne en wacht vervolgens mijn reactie af. Op dit moment ben ik er hevig van overtuigd dat mijn hart daadwerkelijk uit mijn ribbenkast gesprongen is. Zonder verder na te denken begin ik Stevan te kussen. Het voelt zeker goed. Er ontstaat overal op mijn lichaam kippenvel en de kriebels worden nog heviger. Dan trek ik geschrokken terug. Dit hoort niet, val ik dan toch op jongens? Waarom doet mijn lichaam zo raar? Dit wil ik helemaal niet. Misschien wel... Ik had beter helemaal niet kunnen komen. Stevan kijkt me ook geschrokken aan.

'Sorry, gaat het?' vraagt hij dan.

Ik schud mijn hoofd, trek mijn hand weg en ren de zaal uit. Vervolgens sluit ik mezelf op in de wc's, nu voel ik me net een meisje. Uiteindelijk begin ik zachtjes te huilen.

'Ik wil dit niet, ik wil dit helemaal niet.' fluister ik zachtjes.
'Seb? Seb, ben je hier?'
'Ja.' zeg ik zachtjes.
'Seb, gaat het? Wat is er?'
'Ik... Ik weet het niet. Ik denk dat ik naar huis ga.' zeg ik verward terwijl ik de wc uitloop.

Stevan pakt mijn handen beet en kijkt in mijn ogen.

'Oké, zal ik je brengen?'
'Nee hoeft niet, ik bel mijn moeder wel even.'
'Seb wacht.' Hij kijkt me bezorgt aan. 'Sorry dat ik je in de war heb gebracht.'

En weer hou ik het niet. Zachtjes begin ik te huilen. Hij trekt me naar zich toe en begint dan geruststellend over mijn rug te wrijven.

'Het is oké Seb, ik weet dat het verwarrend en raar is, maar geloof me, het komt allemaal goed.'
'Dankje Stevan.'
'Geen probleem Seb.'

Hij geeft me een briefje met daarop een nummer.

'Bel me als je thuis bent?' vraagt hij.

Ik knik weer en loop dan naar buiten. Dan bedenk ik me. Ik ren weer terug naar binnen.

'Zou je me toch naar huis willen brengen?'

Stevan begint groots te glimlachen.

'Met alle genoegen.'

~ 21 juli 2018 ~