ODESSA'S REDEMPTION: Rise Of The Elementals (COMPLETED)(#Wattys2018 Winner)

Chapter 33: THE ELEMENTAL WORLD

Magkahawak ang kanilang mga kamay habang patuloy silang inilalakbay ng kanilang diwa. Kakaibang tuwa ang kanilang nararamdaman ng mga sandaling iyon pero hindi nila naiwasang malungkot lalo na ng maalala nila ang iniwan nilang mundo. Ang mundo ng mga tao na ngayon ay halos tuluyan ng nawasak ng mga anak ng buwan.

Malaki ang panghihinayang ni Randy sa kinasadlakan ng kaniyang mundo. Naisip niya na sana kasing ganda nito ang kaniyang mundong pinagmulan.

Mula sa kalangitan ay nakaramdam sila ng kakaibang ingay. Ingay na tila mga batong gumugulong mula sa bundok na nagbigay sa kanila ng pangamba. Minasdan nila ang kabuuan ng paligid upang malaman kung saan nanggagaling ang malakas na ingay. Mula sa mga malalayong isla ay napansin nila ang mabilis na pagkapal ng maiitim na usok mula sa isang bulkan. Tila buhay ang maitim na usok ng bulkan at kitang kita nila ang pares ng mapupulang mata na nakamasid sa kanilang dalawa ni Randy. Hindi sila nilulubayan ng mga titig na iyon kahit saan sila magpunta.

Kapansin-pansin ang pamumula ng mga ulap sa kalangitan. Mga ulap na mabilis na namuo kasabay ng papalakas na hangin na dala-dala ng mga ito. Ilang saglit lang ay nagkaroon ng mga digmaan sa bawat kaharian sa mga isla. Digmaang unti-unting sinisira ang kagandahan ng kabuuan ng paligid.

Kinilabutan si Randy sa kanyang nakikita dahil hindi niya inaasahan ang mga nangyayari ngayon sa kanyang paligid. Hinawakan niya ng mahigpit ang kamay ni Odessa na parang isang bata na takot na takot na mawala sa tabi ng kanyang ina.

Isang napakalakas na pagsabog ang kanilang narinig mula sa nagagalit na bulkan. Mga naglalakihang mga bato ang tumitilapon mula sa bunganga ng bulkan papunta sa bahagi ng kasukalang malapit sa paanan nito. Mga nagliliparang mga ibon ang pilit na tinatakasan ang nakakapasong abo na unti-unti ng pumapatak tulad ng ordinaryong ulan. Pagdapo ng abo sa mga dahon ng mga puno at halaman ay unti-unting natutuyo ang mga ito hanggang sa magsimula ng masunog ang malaking bahagi ng kagubatan. At sa isang iglap, ang dating kulay berdeng kagubatan ay naging kulay pula at unti-unting nilulukuban ng dagat ng apoy.

Biglang yumanig ang buong paligid at bumuka ang napakalawak na lupa. Nilamon ng bumukang lupa ang mga punong nasusunog sa kagubatan. Ang mga nagtataasang mga bundok ay nagsimula ng matibag at durugin ng napakalakas na lindol. Isa-isa na ring lumulubog ang mga isla sa karagatan habang ang tubig-dagat ay kumukuha ng buwelo para lunurin ang mga nilalang sa mga kalupaan.

Halos hindi matignan nina Randy at Odessa ang mga nangyayari sa paligid. Kitang-kita nila kung paano sa isang iglap na ang napakagandang mundo ay masisira na lamang ng ganoon kadali.

Pumaimbabaw sa kalangitan ang napakakapal na usok mula sa nasusunog na kagubatan. Usok na bawat madaanang mga lumilipad na nilalang ay isa-isang nahuhulog dahil sa pagakalason mula dito. Hindi na nila naiwasan pa ang maitim na usok na sumalubong sa kanila at damang-dama nilang dalawa ang nakakapasong init na parang lumalapnos sa kanilang mga balat.

Mula sa sumabog na bulkan ay lumabas mula roon ang isang dambuhalang ibon na nababalutan ng apoy. Napakatining ng boses nito at lahat ng makita ay sinusunog niya gamit ang napakainit na apoy na nagmumula sa kanyang mga tuka. Lahat ng madaanan ay hinihingaan niya ito ng kanyang apoy.

Hindi mapigilan ni Odessa ang umiyak. Hindi dahil sa mga kawawang nilalang na kasalukuyang namamatay sa nakikita nilang pangitain, kundi dahil ang ibon na iyon at siya ay iisa. Ito ba ay pagpapakita lamang ng mangyayari sa hinaharap o isang babala upang ipaalam sa kanya na ito ay mangyayari at siya ang may kagagawan?

Mula sa lupa ay kumawala ang isa pang dambuhalang nilalang na singlaki at taas ng mga bundok. Galit na galit ito at pinupuksa ang mga natitirang nilalang na pilit na kumakalaban sa kanya. Ang halimaw na nagsabi sa kanya na siya ang kanyang tunay na ama, si Behemot.