Maviyi Herkes Sever

Bölüm 2

Hayatın bir planı vardı elbette. Yaradan benim için de güzel bir kader çizmiş, bana seçenekler sunmuş ve ben tabi ki kendim için en doğrusunu bana vermiş olduğu akıl ile bulmam gerekiyordu. Tesadüfe inanmamam gerektiğini öğrendiğim günden beri daha da çok sıktı bu durum canımı aslında. Başarısızlığı herhangi bir şeyin üstüne atmak dünyanın en kolay şeyi. Bir kitapta çok güzel bir adamın da dediği gibi kaza olduğunda suçlu; alkollü sürücü, hatalı şoför yada bozuk yol yapan karayolları değilmiş gibi her zaman trafik canavarıydı. Bende aynı böyleydim işte. Mutsuz, umutsuz ve başarısızdım. Ve bunun sorumluları ailem, ilkokul öğretmenim, arkadaşlarım veyahut kaderimdi. Ama asla ben değildim. Kurbandım ben. Mağdur.. Ailesi tarafından her zaman sevilen, korunan ben. Öğretmenlerin aslında hep sevdiği sessiz, sakin öğrenci. Birde utanmadan bunları fark edip hala onları suçladığım bir zaman dilimi var ki ah bu ben... Şu an bu durumda olmamı tabii ki de etkileyen faktörler olabilirdi. Hepsi bağımlı değişkeni (kendim) etkileyen bağımsız değişkenlerdi (istatistikçiyim de). Ama işte katsayıları azdı. En büyük katsayıyı içimdeki ben'e verdim. Beni en çok etkileyen oydu aslında. Sabahattin Ali'nin "İçimizdeki Şeytan" dediği ben'den bahsediyorum.. Bende de var ondan; baya da dişli, inatçı. Burcumun bütün özellikleri bana değil de ona tesir etmiş sanki. Toparlamam gerekirse şu an ki başarısızlığımın tek sorumlusu benim... bunu fark ettiğimden beri daha da çok kaçıyorum herkesten. Yine en çok ta kendimden. Kendimi oyalamak için beynimi susturmak için ne yapmam gerekiyorsa yapıyorum. Mesela uyku. En sevdiğim. Günün yarısını uyuyarak geçirmezsem asla yaşayamazmışım gibi hissediyorum. Ve en önemlisi film ve diziler. Aklınıza gelebilecek her türlü dizi film itinayla izlenir. Beyin oyun dışı bırakılır. Ve arkadaşlar. Mümkünse en dertli, en konuşkan dostlar seçilir. Dertleri dinlenir. Çok güzel çözüm önerileri sunularak destek olunur. Bunlar olmazsa olmazlar. Sonrası, sonrası zaten yine uyku. Böyle bir döngünün içinde bir insan ne kadar yaşayabilir sizce? İnanın bilmiyorum çünkü ben hala bu döngüdeyim. Çıkmak için çabalamaya çalışmaya çalışıyorum. İşte Yeşili Seven Adam tam da bu noktada hayatıma girecek ve beni bu döngüden kurtaracaktı. Giriyormuş gibi yaptı ama sağ olsun. Ben de tam bir sebep bulmuştum sabah uyanmak, ayağa kalkmak için. Tam da değerli bir insan olduğumu düşünecektim ki. Gitti. O gidince ne oldu tahmin edersiniz herhalde. Ayağa kalkamayan ben daha da düştüm. Önceden dizlerimin üstündeysem şimdi yatar pozisyona geçtim. Zaman beni şaapmadan ayağa kalkmak gerek te.. Nasıl???