gecelerin saçları yok ki koklayayım
yıldızların dili yok
ayak izlerine şahit yol yok ki gideyim
gölgelerin rengi yok
sigaramın dumanı da yuvasız, güvercinleri de İzmir'in.
bir omuz olsa yaslanır, belki uyurum
omzu soğuk tahta sandalyenin...
ve şu heybetli yalnızlık sessiz, boş sandıklar gibi
kusursuz sarhoş bir eda ile gelen seslerin anlamı yok.
tanım yok bu gece bana
bahtıma küçük bir tebessüm yok
suçlu olan benim,
cezam; bu büyük yokluk.
fatihartar / 22.03.04 izmir
YOU ARE READING
Çöküş Devri
Poetry"bir anlık geçmişe döndüm! yine yekpareydi anılar, sapasağlamdılar, asildi duruşları... boş avuçlarım anı doldu, geri geldim." 'Yaşamak mı yazmak mı zor?' sorusunu özellikle okuyuculara sormak isteyen şair; henüz bu sorunun cevabını bulamamış. Kit...
