inceltip inceltip de koparmak istediğim yığınlar arasında
kavramsız endişelerle yüz yüzeyim yine
vaktin gece yarısı sularında,
tanımsız çırpınışlardayım.
yılların, ayların, hatta anların üzerimden geçtiğini tadıyorum
son seferindeki bir gemi kadar hantal, yorgunum...
manasız didişmelerle, sebepsiz çekişmelerle uyanıyorum,
her sabah...
huzurun saf semalarına erişebilmeyi arzuluyorum
bir boşluğun içinde bunları yazıyorum
vakti hayli geçmiş bir kara istasyon treni
ya da bir yalnızlık yolcusu oluyorum
isteklerime ne raylar aldırıyor ne de duraklar
sığıntı bir renkte alıyorum soluğu,
veriyorum...
ağaçların güzden sıyrılışının şahidi oluyor
çiçeklerin bükük boyunlarını yeniden göğe doğrulttuklarını görüyorum
ilk meyvesi yere düşen serkeş bir dal gibiyim
ağlıyorum nedenli, nedensiz...
adım gibi emin olduğum bir şey;
tek şey;
bu ben değilim!
bu yabancı benim de düşmanım
bu sahte yüz
bu zavallı bakış
altın işli aynalarda bir tükeniş
bir vazgeçiş
ve bir inleyiş
bu ben değilim...
fatihartar / 1999 ist.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Çöküş Devri
Poetry"bir anlık geçmişe döndüm! yine yekpareydi anılar, sapasağlamdılar, asildi duruşları... boş avuçlarım anı doldu, geri geldim." 'Yaşamak mı yazmak mı zor?' sorusunu özellikle okuyuculara sormak isteyen şair; henüz bu sorunun cevabını bulamamış. Kit...
