59 Lies The World Told Me [59LTWTM]

I lied to me

•59•

[ 5: Being depressed ]

Φαντάσου πως γυρνάς σε ένα ζεστό σπίτι, ύστερα από μια υπέροχη έξοδο.

Αφήνεις προσεκτικά τα κλειδιά του σπιτιού στην είσοδο και με ένα χαμόγελο, τραγουδώντας τους στίχους από το αγαπημένο σας τραγούδι, νιώθεις αυτό το αίσθημα, πως όλα πάνε καλά.

Όλα θα είναι όπως θέλεις να είναι.

Όλα θα πάνε καλά.

Όλα είναι καλά.

Γεμίζεις με ζεστό νερό την μπανιέρα και αφαιρείς τα ρούχα σου, βυθίζεσαι μέσα στον απαλό φωτισμό της ψυχής σου και χαλαρώνεις.

Νιώσε την χαλάρωση.

Όλα θα πάνε καλά..

[ Τα φώτα σβηνουν. ]

Δεν είναι ετσι.

Ειναι, η δημιουργία μιας ανθυγιεινής οικιότητας με τον χώρο του σπιτιού και του χάους του δωματίου.

Η ακατάπαυστη άρνηση για επαφή με τον έξω κόσμο και οποιοδήποτε είδος παρέας.

Η αδιαφορία προς την προσωπική υγιεινή και καθαριότητα.

Η προσωπική φροντίδα.

Ο τρόπος που ξεχνάς τις βασικές σου ανάγκες.

Είναι κρύο.

Και σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με Χριστουγεννιάτικο πάρτι.

Είναι αίσθημα μοναξιάς και κατωτερότητας.

Ειναι το μούδιασμα που νιώθεις και όλα όσα δεν νιώθεις.

Είναι όλα όσα αισθάνεσαι, τα βράδια που μένεις ξύπνιος και τα βράδια που κοιμάσαι.

Είναι όλα όσα έχουν συμβεί, φιλτραρισμένα με σιρόπι.

Είναι φόβος.

Και όχι γλυκό σιρόπι.

Πόδια μαζεμένα και τρεμάμενο σώμα. Ασυντόνιστη ανάσα, την στιγμή που τίποτα κακό δεν έχει συμβεί.

Για εμένα, είναι η έντονη επιθυμία να γυρίσω πίσω, να πάω σπίτι. Να φύγω από εδώ ή αν μείνω, να έχω την ελεύθερη επιλογή να μείνω για πάντα μέσα.

Ηρεμία ή αδιαφορία ή απόλυτο κενό.

Ξέρεις πότε γεμίζει αυτό το κενό; Όταν κρατάω μέσα μου όλα τα συναισθήματα που μου δημιουργεί η απόσταση που απέχω από το σπίτι. Έπειτα κλαίω. Το μέσα αδειάζει και το κενό υπάρχει ξανά.