*the last {yoongi} * (greek ff one shot )

Part 7

2010 Δεκέμβριος

Τις δύο εβδομάδες που βρισκόμουν στο Daegu κατάλαβα ότι η κατάθλιψη μου είχε επιστρέψει, αν και τώρα που το σκέφτομαι εκείνη την περίοδο δεν νομίζω ότι έφυγε ποτέ...

Η μοναδική μου σκέψη εκείνες τις μέρες ήταν για το μήπως αρνηθεί ο πατέρας μου να υπογράψει το χαρτί. Μήπως όλα εκείνα για τα οποία είχα παλέψει και τα οποία είχα επιτέλους φτάσει θα διαλυόταν σαν σπίτι από τραπουλόχαρτα. Δεν έβγαινα από το σπίτι, έτρωγα ελάχιστα και προσπαθούσα να αποφύγω την οποιαδήποτε επαφή με άνθρωπο πέρα από τους γονείς μου. Η μοναδική συντροφιά που είχα ήταν το τετράδιο μου και η μουσική μου.

Λίγες μέρες αργότερα τελικά, ο πατέρας μου υπέγραψε το χαρτί μαζί με την μητέρα μου αλλά δεν έκανα καμία κίνηση να φύγω για Σεούλ. Φοβόμουν ότι ίσως ήταν αργά αν και ήξερα ότι μου είπα ότι έχω όσο χρόνο θέλω. Αλλά φοβόμουν. Φοβόμουν να ζήσω ξανά μόνος μου, να επιβιώσω με άγνωστους ανθρώπους και να δεθώ μαζί τους. Φοβόμουν πολύ.

Οι γονείς μου είχαν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά με εμένα, όπως το είχα καταλάβει και εγώ μήνες τώρα. Έτσι μία μέρα η μητέρα μου ήρθε στο δωμάτιο μου και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού. «Yoongi;»

Σήκωσα το κεφάλι μου από το τετράδιο και την κοίταξα χωρίς να μιλήσω.

«Λέγαμε με τον πατέρα σου ότι καλό θα ήταν να πάμε να μιλήσεις σε κάποιον. Ξέρω ότι κάτι σε απασχολεί όλο αυτό τον καιρό, όπως ξέρω ότι δεν είσαι άτομο που θα μιλήσει εύκολα στους άλλους έτσι...».

Αναστέναξα και έκλεισα το τετράδιο. «Ψυχολόγος;»

Εκείνη χαμογέλασε θλιμμένα και κούνησε το κεφάλι της καταφατικά. «Δεν έχεις να χάσεις κάτι».

Άνοιξα ξανά το τετράδιο. «Πότε;» ρώτησα. Δεν φοβόμουν να πάω σε ψυχολόγο γιατί ήξερα ότι δεν θα με βοηθούσε ιδιαίτερα, όποτε δέχτηκα. Ήθελα να γυρίσω ξανά σε εκείνον τον Min Yoongi που ακολουθούσε τα όνειρα του.

Ή μάλλον όχι... Ήθελα να σκοτώσω τον Min Yoongi επειδή τον φοβόμουν... επειδή τον μισούσα...

***

Περπατούσαμε αμίλητοι με τους γονείς μου στον διάδρομο της ψυχιατρικής πτέρυγας όπου βρισκόταν ο γιατρός που θα με έβλεπε. Κανείς δεν ήξερε ότι θα ερχόμουν εδώ, πέρα από εμάς τους τρεις και αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν είχα κανέναν για να του το πω... ήμουν πάλι μόνος μου.