İGNİS |texting|

2.4

*Oy-yorum uçurun :D*

Mezarlıktan nasıl çıktığımızı hatırlamıyorum ama bir şekilde çıkmıştık. Ona sarılıp o sözleri söyledikten sonrası yoktu bende. Bir pastanede oturmuş su içiyorduk. İkimiz de başka bir şey isteyememiştik. Konuşmuyorduk bile. Ateş odaklanmış tek bir noktaya bakıyordu. Bense ona. Ne zaman bana bakacak olsa hemen gözlerimi kaçırıyordum. Utanıyordum.

Başta ona söylediğim her şey sadece mesaj atmak için bahaneydi. Onun kalbini filan kıramazdım. Evet o benimkini kırmıştı ama affetmiştim. Belki de safım ama ne yapabilirim ki? Şimdi olsa asla yapmayacağından eminim. O zaman da yapamazdı. Tek sıkıntı kendinde olmamasıydı.

Ona bakarken aniden gözlerime bakınca gözlerimi kaçıramadım. "Duru, ben çok özür dilerim." Kızarmış gözleri içimi acıtıyordu. Şu anda konuşmak istediğim en son şey bile değildi bu. "Gerçekten çok pişmanım. Ne yaptım bilmiyorum ama en ufak bi şey bile olsa senin kalbini kırmamalıydım. Anneme söz verdikten hemen sonra ne yaptım nasıl yaptım bilmiyorum ama lütfen şu yükü biraz hafiflet."

Söylemek istediklerimi düşündüm. Belki de bugün ona birazcık yardımcı olan olabilirdim. "Aslında ben seni affedeli uzun zaman oldu Ateş. Affettim ama seni gördüğüm zaman aklıma gelmesine engel olamıyorum. Değer vermediğim biri söylese umrumda olmayacak şeyler sırf sen söylediğin için anlam kazanırken dediğin şeyleri kolay kolay unutmamı bekleme." Nefes almak için duraksadım. "Ama şunu bil asla ama asla yüzüne vurmam. Elbet onlar da unutulur bir gün. Ki bundan eminim çünkü seni biliyorum."

"Ne yaptığımı anlatacak mısın?"

"Bilmiyorum."

"Bence anlatmalısın." Düşünmüştüm ama asla burada onun karşısında anlatamam.

"Böyle olmaz."

"Nasıl olmaz?"

"Yüzyüzeyken anlatamam. Ben hazır olunca sana her şeyi mesaj atarak anlatacağım. Ama bir söz vermeni istiyorum."

"Söz." Güldüm.

Güldü.

"Bu ne hız daha ne olduğunu söylemedim. Benden tekrar özür dileme ve bu konuyu bir daha açma tamam mı?"

"Tamam. Dur bu son olsun." Birazcık daha tebessüm etti. "Özür dilerim."