Jumeaux: The Last Blood

PART VI

Sa palagay ko'y sinadya ni Ferris na ilagay sa ika bente singkong palapag ang kanyang opisina. Para sanayin ako na mapalapit sa mga taong papasok sa elevator.

Hindi, masyadong mababaw na dahilan iyon para sa isang pag subok. Kailangan ko nang masanay para mapatunayan sa sarili kong hindi ako isang halimaw.

Puno ng iritasyong lumabas ako ng elevator pag kabukas palang nito. Alam kong nagtitimpi lang si Ferris na sermunan ako. Tiim bagang siyang sumunod sa akin. Ang galing niyang mag panggap bilang isang normal na tao. Kahit anong kontrol niya alam kong may roon pa ding pag nanasa sa kaniyang tumikhim ng dugo ng tao. O ako lang iyon. Dahil mulat sapul ako lang naman ang nakatikim ng dugo ng tao. Ang dugo ni Helga.

Dumiretso kami sa isang silid. Simple lang iyon at makabago na ang disenyo hindi katulad sa mansyon na may mga antigong kagamitan. Ang silid na ito ay mayroon laman isang malaking lamesa, isang mahabang sofa at dawang upuan na magkaharap sa tabi ng marmol na lamesa. Ito siguro ang kaniyang opisina. May ganitong silid din sa loob ng mansyon.

Pag lapat palang ng puntuan ay niyapos na ako ni Ferris. Isinandal niya ako sa pader hawak ang aking leeg. Walang makikitang expresyon sa kaniyang mga mata. Ang kaninang abong mata niya ngayon ay berde na ulit. Ang matulis niyang pangil ay lumabas. Isang mapusok na halik ang isinalubong niya sa akin.

Ang isang kamay niya ay gumapang sa aking hita. Dumampi ito sa aking saplot pang ibaba. Nilaro niya ang ibabaw ng aking kaselanan. Napaungol ako sa sensyong hatid noon.

"Makinig kang mabuti Feona. Kailangan mong gawin ito. Gustong kong maging normal tayo. Kahit na gustuhun ko mang kagatin lahat ng empleyado sa gusaling ito ay nag titimpi ako." Bulong niya sa pagitan ng pag halik sa akin.

Ang kanyang dila ay mapangahas na inaarok ang loob ng bibig ko. Nag lalaro at ninanamnam ang lasa nito. Ang kamay niya ay parang may sariling pag iisip at hinawi ang saplot na tumatakip sa kaselanan ko. Nararamdaman kong basa na at madulas iyon. Nagtagumpay siyang ipasok ang dalawang daliri sa aking hiyas habang pinapagapang ang mapag parusa niyang halik sa aking leeg.

Kinagat ni Ferris ang aking leeg. Naramdaman ko ang pag tulo ng dugo mula roon. Mabilis ang pag galaw ng kaniyang daliring nag lalabas masok sa aking hiyas. Hindi ko na kinaya pa ang sensyong hatid noon. Napaungol ako ng kasabay ng libo libong ginhawa sa pag labas ng likido sa akin.

Matalim ang pulang mga mata ni Ferris na tumitig sa akin habang dinidilaan ang daliri niyang galing sa aking kaselanan. Hinihinhal na napakapit ako sa kaniya.

"Alam mo bang ang dugo mo ang pinakamabangong dugo na naamoy ko Feona. Kahit saan ako mag punta walang makakalamang sa amoy ng dugo mo." Sabi niya habang dinidilaan ang labi niyang may mantsa ng aking dugo.

Kung si Ferris ay mas malakas ang pagiging bampira. Sing lamig siya ng isang yelo ang kaniyang hininga ay nakakapag hatid sa akin ng kilabot. Ako naman ay mas nakakaangat ang pagiging lycan. Ang init ng katawan ko ay sapat para kumalma ang kaniyang damdamin. Dahil sa dalawang dugo ang nanalaytay sa amin ay kakaiba kame kesa sa mga normal na vampire at lycan. Inayos niya ang nagusot kong bistida at kinabig ako para ikulong sa kaniyang bisig.

"Saan napunta ang sinasabi mong pagiging normal kung ngayon palang ay inilalabas mo na ang iyong pangil at nang gigigil kang sunggaban ako." Patuya kong sabi.

"Parusa mo iyan sa pagiging sutil mo Feona." Bulong niya sa aking buhok.

Tanaw ang syudad ng Juliana. Nakasandal si Ferris sa may babasaging dingding habang ako ay nakakulong ng kaniyang mga bisig. Ang likod ko ay suportado ng kaniyang matipunong dibdib.

"Ang layo ng kaibahan ng Tampa sa Juliana."

Ang kaniyang hininga ay ramdam ko sa aking buhok. Mas matangkad sa akin si Ferris. Siguro ay ganoon talaga ang katawan ng mga lalaki. Kahit na magkaparehas lang kame ng edad ay malaking bulas ang kaniyang katawan. Habang ako ay hindi man lang umabot sa kaniyang leeg.

"Madaming gusali. Madaming tao. Hindi katulad sa Tampa na puno ng kagubatan. Mas gusto ko pa din sa Tampa." Wala sa loob na sabi ko.

"Masasanay ka din dito. Tulad ko, at alam kong magugustuhan mo din dito. Madaming makabagong kagamitan, madami kang matututunan."

"Paano mo nakayanan ang pag pipigil. Madinig palang ang pintig ng pulso nila. Ang tibok ng puso nila. At ang pagdaloy ng malapot nilang dugo sa kanilang mga ugat. Hindi lang iilang tao kundi daan daang taong nakakasalamuha mo." Kunot noong tumingala ako sa kaniya.

"Inaamin ko noong una mahirap. Halos maputol ang pag titimpi ko. Bawat taong makakasalubong ko ay gusto kong sagpangin at lapain. Pero mas nananaig ang damdamin ko na maging normal." Ang berde niyang mata ay nakatuon sa akin.

"Ilang taon mo ng ginagawa ito? Parang sanay na sanay kanang makitungo sa mga tao."

"Tatlong taon palang. Ang akala mo ba ay hindi ko talaga ginamitan ng abilidad ang mga tao. Imposible 'yon. Magdududa sila dahil sa edad kong ito sa kanilang panahon imposibleng mag may ari ako ng ganito kalaking negosyo." Humalakhak siya na may himig na mapag laro.

"Bakit ilang taon kana ba sa pag kaka alam nila?"

"Eighteen."

Mukang hindi biro ang pinag daanan ni Ferris ng mga nakaraang tatlong taon. Pero likas sa kaniya iyon. Ang pag isipan at pag aralang mabuti ang mga bagay bagay.

"Gamit ang kayamanan ng matandang Cross ay naipatayo ko ang Cross Empire. Hinipnotismo ko ang ilang matatatas na tao para maging posible ang pag mamay ari ko sa ganito kalaking negosyo."

"Bakit kailangan pa natin ang lahat ng ito? Ang magpanggap na normal na tao. Kung sa kakayanan natin ay kaya nating mapasailalim lahat ng walang kahirap hirap. Ang lakas ko at ang talino mo." Pumihit ako para mapaharap sa kaniya. Ang braso ko ay ipinulupot ko sa kaniya bewang. Siya naman ay seryosong nakatingin sa aking muka.

"Hangga't maari yan ang iniiwasan ko ang tuluyan tayong lamunin ng kakayahan natin. At makagawa ng pag sisisihan natin sa bandang huli. Gusto mo bang guluhin ang tahimik ng mundo ng mga tao." Ang malalim niyang mga titig ay tumatagos sa puso ko.

"Gusto mo bang itapon ang pinag mulan natin? Ayaw mo na bang maging isang bampira o lycan? Bakit mas natatakot ka para sa kalagayan ng mga tao kesa sa atin." Buong pagtatakang tanong ko. Ang dami kong katanungan at pakiramdam ko ay si Ferris lang ang makakasagot 'non.

"Hindi Feona, ipinag mamalaki kong ipinanganak ako sa lahi ng vampire ay lycan. Pero hindi ko pwedeng ipag sigawan iyon sa mundo. Masyadong delikado ikaw ang inaalala ko. Tayong dalawa nalang ang natitira. Tayong dalawa laban sa mundo." Lumambot ang expresyon ni Ferris.

"Natatakot kaba sa kanila? Kung ganon ay tama si Helga. Hindi lahat ng tao ay mabuti. Malupit sila kaya kailangan nating mag ingat." Inihilig ko ang aking ulo sa kaniyang dibdib. Dinig na dinig ko ang pusong lycan na nasa loob ng dibdib ni Ferris. Mahinahon ang pag tibok noon.

"Hindi ako natatakot sa kanila. Kaya kong itaya ang buhay ko para sa iyo. Tama ka, tama si Helga hindi lahat ng makikilala mong tao ay mabuti." Muli niyang ginawaran ng halik ang aking buhok. Napapikit ako.

Kaming dalawa ni Ferris laban sa malupit na mundo ng mga tao. Inubos nila ang lahi namen. Kung ako ang masusunod ay uubusin ko ang lahat ng may kasalanan sa pag kaubos ng lahi ng mga bampira at lycan. Pero kailangan kong magtiwala sa kapatid ko. Ayaw kong mapahamak siya ng dahil sa pagiging halimaw ko.