Fighting Darkness

*Κάθαρμα*

Στήριξα τη τσάντα στον ώμο μου καλύτερα και βγήκα από την αίθουσα. Παίζοντας με το κινητό μου στο χέρι, άκουσα τη φωνή του Ιάκωβου και σταμάτησα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

Την όρεξη του είχα τώρα.

Δεν είναι πως δεν μου αρέσει ο Ιάκωβος, αντιθέτως ήμουν τσιμπημένη μαζί του από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο. Είναι το αγόρι της διπλανής πόρτας, είναι καλός, αστείος και του αρέσει να διασκεδάζει. Δέσαμε κατευθείαν.

Απλώς με πιέζει. Και μερικές φορές μπορεί να γίνει πραγματικά εκνευριστικός.

"Τι λέει κορίτσι;" Με χαιρέτισε ευδιάθετα περνώντας το χέρι του γύρω από τον ελεύθερο ώμο μου.

"Καλά αγόρι... εσύ;"

"Τα ίδια." Σχολίασε αδιάφορα. Έσκυψε το πρόσωπο του για να με κοιτάξει και συνέχισε.

"Χάθηκες κορίτσι, τι λες να βγούμε το βράδυ οι δυό μας;"

"Ναι εντάξει, δεν έχω να κάνω κάτι."

"Έκλεισε τότε!" Έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα και έτρεξε ξανά στην παρέα του.

Δεν είναι πως έχουμε και σχέση για να είναι υποχρεωμένος να με συνοδεύσει. Βασικά είναι μπερδεμένο...

Μπήκα στο λεωφορείο και κατευθείαν άνοιξα το κινητό μου. Ακόμα καμία απάντηση, κανένα μήνυμα, καμία κλήση. Είχε περάσει σχεδόν μια εβδομάδα από το βράδυ που τον είδα στο κλαμπ.

Τίποτα.

Λες και η συνάντηση μας δεν συνέβη ποτέ.

Όμως συνέβη, το διασταύρωσα και μέσω της Αλεξίας.

Αναστέναξα εκνευρισμένη, ή μάλλον απογοητευμένη από τη στάση του. Εντάξει, δεν γούσταρε να με δει. Ας το ξεκαθάριζε τουλάχιστον. Δεν τον είχα ποτέ για δειλό τον Παναγιώτη.

Με αποφεύγει. Η συνειδητοποίηση με πείραξε περισσότερο από όσο ήθελα. Με είχε αρνηθεί ο ίδιος μου ο κολλητός.

Έπαιξα με το κρεμαστό στον λαιμό μου καθώς το αστικό έφτανε κοντά στο σπίτι μου.

Όταν πια άνοιξα την πόρτα του διαμερίσματος μου, παράτησα το τζιν μπουφάν και τη τσάντα μου στον καναπέ και κατευθύνθηκα χωρίς δεύτερη σκέψη στην κουζίνα.

Το φαί είναι το μόνο πράγμα που με παρηγορεί αυτή τη στιγμή. Εντάξει, εκτός από την Αλεξία.