Fighting Darkness

*Εκείνος*

Δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να φύγει έτσι. Πετάχτηκα μπροστά του χωρίς να σκεφτώ τίποτα και φώναξα το όνομα του.

Πόσο καιρό είχε να ακουστεί αυτό το όνομα από το στόμα μου;

"Παναγιώτη" Επανέλαβα ξεψυχισμένα, περισσότερο για να το πιστέψω εγώ η ίδια παρά για να με ακούσει.

Στεκόταν μπροστά μου σα να μην πίστευε στα μάτια του. Ανοιγόκλεινε τα μάτια του, ενώ τον χάζευα, έκπληκτη, περίεργη και περήφανη για αυτό που αντίκριζα.

Μεγάλωσε τόσο πολύ από την τελευταία φορά που τον είδα, έγινε ολόκληρος άντρας.

Είναι άντρας, με διόρθωσε το υποσυνείδητο μου. Ναι πράγματι, είναι άντρας πια, δεν είναι εκείνο το δεκατετράχρονο χαζοχαρούμενο αγόρι. Θα πρέπει να είναι γύρω στα είκοσι τώρα.

"Πάρτο και φύγε." Μουρμούρισε χαμένος καρφώνοντας με με το βλέμμα του. Μπερδεύτηκα, σε εμένα μιλούσε;

"Την ξες τη γκόμενα;" Τον ρώτησε το παιδί που ήταν μαζί του, κάνοντας με να ξινίσω τα μούτρα.

Γκόμενα; Ποια αποκαλεί γκόμενα;

"Στέφανε δρόμο!" Γύρισε επιτέλους να κοιτάξει τον φίλο του και του έδωσε τα κλειδιά της μηχανής. Κατέβηκε και έμεινε ακίνητος μπροστά μου.

"Ρε μαλάκα πώς θα γυρίσεις;" Ο Παναγιώτης γύρισε αγανακτισμένος και του έριξε ένα βλέμμα που με έκανε να νιώσω ένα έντονο αίσθημα ζήλειας.

Παλιά εμένα μάλωνε με αυτόν τον τρόπο...

"Καλά..." Έκανε πίσω και αφού έβαλε μπρος, εξαφανίστηκε από μπροστά μας.

Δάγκωσα τα χείλη μου αμήχανα. Τι να έλεγα; Είχαμε να μιλήσουμε έξι χρόνια, αλλάξαμε και οι δύο τόσο πολύ που αισθάνομαι πως δεν τον γνωρίζω πλέον.

Ξεροκατάπιε και ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη μου, καθώς αυτή ήταν μια κίνηση που λάτρευα από αυτόν. Ήταν εκείνα τα αυθόρμητα πράγματα που έκανε, όπως το έντονο βλεφάρισμα ή όταν μισόκλεινε τα μάτια του όταν έτρωγε, που με έκαναν να τον αγαπώ λιγάκι παραπάνω.

Πλησίασα χωρίς δεύτερη σκέψη και τον έκλεισα στην αγκαλιά μου. Το άρωμα του... τόσο οικείο, τόσο γλυκό!

Με έσφιξε πάνω του λες και θα με έχανε ξανά το επόμενο λεπτό.

"Μου έλειψες!" Τον άκουσα να λέει σαν να είχαν πέσει όλα τα βάρη του κόσμου στους ώμους του.