Fighting Darkness

*Εκείνη*

Κράτησα την ανάσα μου όσο ο ήχος των βημάτων γινόταν πιο δυνατός στον χώρο. Αντίθετα με τις δικές μου, οι ανάσες του τύπου έξω ακούγονταν δυνατές και πολύ γρήγορες, ένιωθες πως λίγο ακόμα και θα πέθαινε από ανακοπή.

"Λουκ, γάμα το μαλάκα, θα μας πιάσουν!"

Τα βήματα του τύπου που υποθέτω πως λεγόταν Λουκάς, σταμάτησαν για λίγο, λες και προσπαθούσε να πάρει κάποια κρίσιμη απόφαση, και ακούστηκαν ξανά πιο δυνατά. Όσο περνούσε η ώρα ο ήχος τους χανόταν με τον αέρα και το μόνο που ακουγόταν πλέον ήταν οι σειρήνες των περιπολικών.

Άνοιξα τη ντουλάπα όπου είχα κρυφτεί και βγήκα γρήγορα έξω, τρέμοντας σχεδόν. Σύρθηκα μέχρι το μεγάλο, διπλό κρεβάτι των γονιών μου και έσκυψα από κάτω για να βρω την Έμμα.

Την τράβηξα έξω και την έκλεισα στην αγκαλιά μου προσπαθώντας να την ηρεμήσω.

"Ηρέμησε κορίτσι μου, η καρδιά σου θα σπάσει τόσο δυνατά που χτυπάει!"

Λες και της είπα το ακριβώς αντίθετο, η Έμμα έβαλε τα κλάματα. Την έσφιξα στην αγκαλιά μου και προσπάθησα να την καθησυχάσω, μέχρι που δύο αστυνομικοί μπήκαν στο δωμάτιο και μου την πήραν.

*****************

Αυτό που λατρεύω περισσότερο στο κάπνισμα είναι η μαγική στιγμή που τα δύο στοιχεία ενώνονται. Η φωτιά και ο καπνός. Και τότε γεννούν τον θάνατο.

Κράτησα τον καπνό λίγη ώρα μέσα μου και ύστερα τον άφησα να φύγει, να ταξιδέψει στην ατμόσφαιρα.

Γύρισα και κοίταξα στο αποθηκάκι, τίποτα το ενδιαφέρον, ησυχία απόψε. Οι περισσότεροι πίνουν και παίζουν χαρτιά. Άλλοι πάλι συζητάνε αλλά στην τόση παραζάλη ανάθεμα κι αν βγάζουν νόημα τα λόγια τους.

"Στέφανε!" Φώναξα τον κολλητό μου που ήταν στη μέση μιας παρτίδας. Με έγραψε και συνέχισε το παιχνίδι.

Σηκώθηκα και βάρεσα την πόρτα για να ανοίξει, ο τρόπος που τη βαράω είναι χαρακτηριστικός λέει και πάντα με καταλαβαίνει. Γύρισα ασυναίσθητα το κεφάλι μου για να ελέγξω την αντίδραση του. Το χέρι του ήταν ήδη υψωμένο, κάνοντας μου νόημα να περιμένω δύο λεπτά.

Πράγματι, δύο λεπτά μετά παράτησε τα χαρτιά του και σηκώθηκε εκνευρισμένος, πετώντας την καρέκλα προς τα πίσω.

Με πλησίασε και χωρίς να πούμε τίποτα, ανεβήκαμε στη μηχανή και φύγαμε. Δεν χρειαζόταν εξάλλου να μιλήσουμε, με κάποιο τρόπο τα μυαλά μας πάντα επικοινωνούσαν.