Hindi maipinta ang mukha ni Dylan nang magising. Ano ba 'yan, panaginip lang pala. Ang akala ko pa naman ay magagawa ko nang ipagtapat kay Hoseok ang totoo kong nararamdaman.
Pinagmasdan niya si Hoseok na mahimbing pa ring natutulog.
"Hoseok, totoo ba 'yong sinabi mo na possibleng ma-inlove ka sa isang back up dancer lang?" tanong niya sabay buntong hininga. "I'm sure, hindi. Kasi nga, panaginip lang ang lahat. At ang panaginip ay kabaligtaran ng katotohanan kaya ang mabuti pa itigil ko na ang kalokohang ito."
- - -
"Aalis ka na, bro" tanong ni Hoseok kay Dylan na papalabas na ng dance studio.
"Oo, tapos na ang practice, kaya aalis na 'ko." Malamig ang pagtugon nito.
Kumunot ang noo niya. 'Yon na ba 'yon? Wala nang kasunod? Wala nang hugot?
"Hindi mo ba 'ko sasamahan sa solo practice ko?" Napailing siya sa sariling tanong. Ano bang nagyayari sa'kin? Bakit parang gusto ko na samahan niya 'ko?
"Hindi," brusko nitong sagot.
"So, ikaw pala 'yong tipong madaling magsawa. Sana hindi mo na lang ako sinanay na palagi kang nandiyan sa tabi ko kung bandang huli ay magsasawa ka rin pala, at iiwan mo rin ako," ma-drama niyang hugot. Teka nga, anong ibig sabihin nito? Kailan pa ba ako natututong humugot?!
"Ano?"
"Wala, sige umalis ka na. Iwan mo na 'ko dito." bitter niyang sabi saka tumalikod.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
