Hüsran! [Tamamlandı]

"43- Part 1- FİNAL - Söz ver!"

"Hamza!"

"Efendim aşkım."

Aşkım? Kesin yine bir halt yedi! Elimi belime yerleştirip "Yine ne yaptın?" Diye sordum. Tahmin edin ne cevap aldım? Bingo!

"Ne yapabilirim ki aşkım? Hiçbir şey!"

"Nedense öyle hissetmiyorum, Hamza.!"

Şirince gülümsedikten sonra, ayağa kalktı. 5 aylık şişen karnımda elini gezdirip "Küçük canavarımıza kötü örnek olmamalısın hanımefendi. Çünkü bebekler anne karnındayken, her şeyi görebilir ve duyabilir."

Duysundu! Daha karnımda iken babasının yediği haltları bilsindi! Tamamen oynaklaşan hormonlarım, nedense şuan herşeyi boşver ve Hamza'nın üzerine atla diyordu. Tahmin edin ne yaptım? Hunharca ağlamaya başladım.

"Sen zaten beni artık sevmiyorsun. Üüüüüüü. Televizyonda çıkan manken karılara bakarken, ağzın sulanıyor. Üüüüüüü."

Hamza bu ruh hali değişimim yüzünden kafayı yemek üzereydi! Biliyordum! Farkındaydım. Ama elimde değildi. Hormonlarım manyaktı. Ben ne yapabilirdim ki?

2 adımda yanıma yaklaşıp alnıma kocaman bir buse kondurdu.

"Olur mu öyle şey. Vallahi yapmıyorum karıcım."

Söylediklerinde niye ciddi değil gibi hissediyorum acaba? Çünküsü ciddi değil! Lanet herif!

Hızla onu itip "Yalancı!" Dedikten sonra ayaklandım. Canım acayip olarak erik çekmişti. Ve ben yine bir ruh hali değişimi ile "Bana erik alsana aşkım." Diyerek, Hamza'nın "Ya sabır." Çekmesine sebep olmuştum. Oh iyi etmiştim. Hem ne vardı sabır çekecek?

"Demek ya sabır." Diye çirkef bir şekilde bağırdığım zaman, Hamza telaşla "Ya sabır değil aşkım, Yağ yapar dedim. Sen yanlış duymuşsun."dedi. Ve bu dediği şey, tamamen sinirimi bozdu!

"Yağ yapar, öyle mi? Yani sen bana şişko oldun. Az ye. Boşal da semerini ye. Eşşek kadar oldun diyorsun! Yeter artık tıkınma diyorsun! Öyle mi Hamza?"

Hamza şaşkın bir ses tonu ile "Asla aşkım! Öyle demiyorum."

"Ama ima ediyorsun!"

Yine aynı ses tonu ile "Saçmalama Damla." derken, ben çoktan merdivenlerden yukarı çıkmaya başlamıştım. Peşimde şaşkın bir Hamza bırakarak. Kendimi yatağa atıp ağlamaya başladım. 5 aydır sürekli böyle oluyordu! Duygudan duyguya giriyordum! İç sesim bile beni çekememiş, benle konuşmayı kesmişti. Sahi niye? Çağırsam gelir miydi? Evet, kafayı sıyırmıştım. İç sesimle olan çekişmelerimi özlemiştim. Belki bir umut duyar da gelir diye kendi iç sesime seslendim.

"İç sesim, orda mısın?"

Ses yok.

"Huhuuuu."

Ses yok.

"İç sesim, gel artık lütfen. Üüüüüü"

İç sesime bile ağlıyordum. Çünkü o kadar çekilmez olmuştum ki, o bile bana dayanamamıştı!

"Ağlama kız sümüklü, buradayım."

Aha iç sesim benle konuşuyordu! Sanırım delilik böyle başlıyordu. İsteyen istediğini düşünsün, ben iç sesimi seviyor ve sohbet ediyordum!

"Yine aynı gıcıksın."

"Sen de huysuz."

"Hamza beni sevmiyor üüüüüüü."