CONCEALED VAMPIRE

BLOOD 37: FLINCH OF THE FINAL VOYAGE

Ako? Wala. Tulala. Ganito yata ‘yung naramdaman ni Julia noon eh. Pero lahat sila natulala, even Julia and Quen ng makita ang mga bisita na ito.

“Ahm. Teka lang po, may naiwan lang ako sa kwarto k-ko. Naiwan ko po yata ang utak ko. Wala kasing madigest ang mata ko eh. Babalik na lang p-po ako.” Mautal-utal kong sabi at nagtuloy-tuloy na  ako sa kwarto ko.

Alam kong may sumunod sa akin pero ni-lock ko muna ‘yung pinto. Ibinagsak ko ‘yung katawan ko sa kama at saka naman ipinatong ang braso ko sa aking noo. Ilang beses akong bumuntong-hininga.

“Tulog lang ‘yan Kath. Nananaginip ka na naman.” Sabi ko sa sarili ko at kinurot.

“Ouch.” I uttered. Ansakit ha. Teka, hindi ako nananaginip! Ibig bang sabihin nito…

“Andyan talaga si Daniel?” Napabangon ako sa kama ko and I sat on the edge pero bigla ako ulit humiga, “Hindi, I am sure gawa lang iyon nitong kwintas na ito.” Tapos inilabas ko ang pendant.

“Maganda ba?” Napabalikwas  ako sa pagkakahiga ng biglang may nagsalita mula sa terrace ng kwarto ko.

“Sino ‘yan?” Sabi ko.

“Sa tingin mo, sino ako?” Balik naman niyang tanong, “Ilang buwan lang ako nawala, hindi mo na ako kilala.” Sabi naman niya.