{Bir Sonraki Hayatımızda Buluşalım}

•3• {Keith}

Ben Keith. 24 yaşında çok yetenekli bir mafya babasıyım. Emrim altında bir sürü adamım var. Son model silahlarım ve kötü niyetli bir insanın istiyebileceği herşey bende var. Ama nedense...13 yaşımdan beri hayatımda biri eksikmiş gibi hissediyorum. Şimdiye kadar tanışmam gereken biriyle tanışmamış gibi. Bu histen kurtulmak için herşeyi yaparım, hem de herşeyi.

Polisler yaptıklarımın daha yeni yeni farkına vardılar ve bir süredir peşimdeler. Benim insanları katleden sıradan bir mafya babası olduğumu sanıyorlar. Oysaki ben adamlarıma istediklerini veriyorum. Devletin onlara veremediği herşeyi veriyorum onlara. İş, para, cesaret, her ne isterlerse. Adamlarıma herşeyi verebilecek kapasiteye sahibim.

Bu gün adamlarımdan biri polislerin bir baskın operasyonu düzenledikleri söylediler. Kuzey'deki karargahamız çoktan ele giçirilmiş. Doğu'daki karargahımıza yaklaşıyorlar. Çünkü benim burada olduğumu çok iyi biliyorlar. Bilmedikleri tek şey, benim hazırlıklı olduğum.

/  /  /  /

"Efendim, polisler içeri girmek üzereler!"

"Bırakın gelsinler. Ah şey Shiro, taramalı tüfeği hazırla. Polisler bize yeterince yaklaştıktan sonra da üzerlerine sık"

"Emredersiniz efendim!"

Sağ kolum Shiro hızlıca taramalı tüfeği hazırladı. Shiro ve 2 adamım hariç herkesi Güney'deki karargaha yolladım, böylece ailelerine tek parça halinde dönebilecekler. Polisler kapıları kırmaya çalışıyorlardı. Neden bilmiyorum ama çok heyecanlanmıştım. Beni gören sanki yirmi yıldır görmediğim can dostumu görücem sanırdı.

Polisler kapıyı kırdılar. Bize doğru koştular ve aramızda 2 metre mesafe kalınca durdular. Aralarından biri masmavi gözleriyle çok yakışıklı görünüyordu. 'Ben bu adamı nereden tanıyorum?'. Mavi gözlü polise baktım. Bana silah doğrultmuştu.

"L-Lance?" dedim polise bakarak. Lance mi? Adı Lance'miydi onun? Daha da önemlisi, ben bunu nerden biliyordum? Lance bana baktı. Sanki beni tanıyormuş gibi bakıyordu. "Keith?" dedi alçak bir sesle. Evet bu kesindi. Biz birbirlerimizi tanıyorduk. Ama nerden?

Shiro'nun taramalı tüfeği Lance'e doğru çevirdiğini gördüm. Ateş edecekti, ve ben Lance'i kurlarmalıydım. Shiro taramalı tüfek ile ateş etti. Yaklaşık 10 saniye sonra durdu. Delik deşik olmuştum. ama sevdiğim insanı koruyabilmiştim, ve çok mutluydum.

"Efendim?! Efendim?!" dedi bir ses. Shiro Lance'i koruduğumu görünce şok olmuştu. Aynı şekilde Lance de. Hiç gücüm kalmamıştı, yere düştüm. Görüntüm kararırken onun sesini duydum. "Keith? Keith?!". Bu ses kulağıma müzik gibi geliyordu, sevdiğim kişinin sesiydi bu.

Yavaşça ölümü beklerken, 'Bu kadar gay olunamazdı..' diye düşündüm. Ve sevdiğimden birkez daha ayrıldım.