Het duurde even, maar er ligt weer een heerlijke Wattnews voor je klaar. Deze keer is het een extra dikke zomer-editie die je kan lezen langs het strand, bij het zwembad, of gewoon in je kamer. De nieuwe redactie wordt aan je voorgesteld, The Wattne...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Het plot is volgepropt met een doosbenauwende hoeveelheid clichés, vervolgens aangevuld met tientallen misselijkmakende zogenaamde romantische scènes en als slotproef door een kamer van veertigjarige zakenmannen uit de filmindustrie gehaald die al snel bepaalden dat het nog niet cliché, klef en gênant genoeg was voor de jonge doelgroep – een nieuwe hoop clichés werd al snel toegevoegd aan de plot en de film werd binnen de kortste keren niet om aan te zien. Dat is ongeveer wat er – naar mijn inzien – is gebeurd met The Space Between Us, een film die in eerste instantie veel beloofde, maar uiteindelijk bizar weinig van die beloftes waarmaakte. En daar hebben ze toch nog dikwijls een halfjaar uitstel voor gekregen, na de releasedate drie keer verschoven te hebben.
Asa Butterfield vertolkt de rol van Gardner, een jongen die geboren is op Mars en zijn leven doorbrengt in een ruimtenederzetting waar geen leeftijdsgenoten verblijven. Niemand op aarde weet van zijn bestaan af en dat valt Gardner best zwaar. Hij voelt zich verschrikkelijk alleen op de rode planeet en verlangt heimelijk naar een reis naar de groenblauwe planeet ontelbare kilometers van hem vandaan.
Gardner onderhoudt – om nog enige verbintenis te voelen met aarde - contact met een tienermeisje uit de Verenigde Staten, Tulsa. De rol van Tulsa wordt vertolkt door Britt Robertson, die welgeteld ácht jaar ouder is dan Asa. Best vreemd als je je voor gaat stellen dat de twee meerdere ongemakkelijke zoenscènes moesten spelen, want Britt zou praktisch gezien Asa's grote zus kunnen zijn. Zo voelt het dan ook een beetje wanneer Gardner – na enig gestoei en gedoe met de autoriteiten – eindelijk naar aarde af mag reizen, hier ontsnapt uit het complex van NASA en zijn geliefde Tulsa opspoort. Natuurlijk is Tulsa een beetje een bitch, want zo zijn tienermeisjes in sciencefictionfilms nou eenmaal altijd, en geeft ze Gardner eerst een heerlijke bitchclap in de hal van haar school. Gelukkig weten de twee al snel over al hun onderlinge verschillen en geschillen heen te komen en bloeit er een relatie op, die op z'n zachtst gezegd zo ongeloofwaardig als de pest is.
Het probleem met The Space Between Us is dat alle scènes van het verhaal vol zitten met het standaard ik-ben-een-tiener-en-mijn-leven-is-o-zo-zwaar-idee, dat je er om de vier minuten over struikelt en knetterhard op je bek ploft. Ook al is dit concept in de film letterlijk naar een hoger niveau getild, namelijk naar Mars, toch lijkt dit niet te helpen. Het had kunnen helpen, maar dan had het allemaal niet zo onwerkelijk en onnodig plastisch aan moeten voelen. De relatie tussen Gardner en Tulsa komt namelijk opmerkelijk snel van de grond, ondanks het probleem dat Gardners botten niet tegen de zwaartekracht op Aarde kunnen en hij meerdere malen bijna sterft (hoe origineel, een tiener die op sterven ligt!) en het feit dat Gardner best wel een watje is en Tulsa een klassieke heroïne. De kleffe zoen- en dansscène – die het definitieve begin van hun relatie inluidt – bij het kampvuur versterkt het probleem alleen maar. Een geforceerd, zwoel indie-nummer speelt op de achtergrond, Tulsa begint glimlachend te dansen rondom de vlammen en al snel belanden de twee in een tentje middenin de woestijn. Natuurlijk zijn ze de volgende dag dolverliefd en moet je de rest van de film twee grijnzende en dwaze tieners aanzien die niets anders kunnen dan van elkaar houden en zit je verder ook nog eens tot aan het einde opgeschept met Gardners naderende dood.
Ah, dat doet me denken aan The Fault in Our Stars! Ja, dat denk je nu vast – en ja, daar lijkt het inderdaad op. Het is inderdaad net The Fault in Our Stars, maar danin de toekomst en zonder een fatsoenlijk fundament voor een relatie dat in die film wél te vinden was. Daarnaast werkte het ik-sterf-help-me-ik-hou-van-je-concept wel in The Fault in Our Stars en werkt het gewoon absoluut niet in de homp clichés die The Space Between Us heet.
Oké, oké, natuurlijk heb ik wel een aantal positieve dingen te vermelden over de film. Ten eerste moet ik bekennen dat ik er wel degelijk van genoten heb. Ook al zorgden de eindeloze clichés ervoor dat ik om de dertig seconden mijn blik af moest wenden en van ergernis moest zuchten, toch was het amusementsgehalte hoog en heb ik de gehele film uitgezeten. Het tempo lag best hoog, er gebeurde veel en er was veel te zien. Misschien ging het allemaal ietsjes te snel en gebeurde er aardig wat teveel – het was op de een of andere manier echter wél vermakelijk en daar gaat het ook om, toch? Cinematografisch gezien zaten alle shots daarnaast ook goed in elkaar en was het geheel best pleasing om te zien, het gebrekkige verhaal deed dit helaas teniet.
Sciencefiction combineren met tieners en een horde aan clichés gaat vaker mis. Denk bijvoorbeeld aan de verfilmingen van de Afwijkend-reeks van Veronica Roth. Waar de eerste twee films uitblonken in de box offices en een goed toekomstperspectief voor de reeks voorspelden, flopte de voorlaatste film (Allegiant) en werd de allerlaatste film (Descendant) met veel kabaal geannuleerd, terwijl alles al gefilmd was. De oorzaak hiervoor is dat de voorlaatste film – net zoals bij The Space Between Us – over the top, cliché en hierdoor niet om aan te zien was. Hoe spijtig het ook is, dit heeft The Space Between Us dus ook de kop gekost. De film kostte een krappe 30 miljoen dollars in de productie en leverde uiteindelijk maar 15 miljard dollar op. Best pijnlijk en sneu, maar als je het aan mij vraagt volledig verdiend.
En hé, filmmakers: als jullie ooit nog eens een door romantiek gedomineerde tienerfilm willen maken die zich in de toekomst afspeelt, schrap dan alle plannen onmiddellijk. Bij voorbaat dank!
