Het duurde even, maar er ligt weer een heerlijke Wattnews voor je klaar. Deze keer is het een extra dikke zomer-editie die je kan lezen langs het strand, bij het zwembad, of gewoon in je kamer. De nieuwe redactie wordt aan je voorgesteld, The Wattne...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Elke week verschijnt er een nieuw deel van dit verhaal, geschreven en gelezen door jullie. Elk hoofdstuk wordt geschreven door een andere schrijver. Wat gaat er gebeuren, dat kan jij verzinnen! AnastasiaSchoofs trapt af!
Ben jij iemand die meer in zijn herinneringen leeft, of iemand die gefocust is op de toekomst? Ik ben dat eerste. Misschien zal je me wel vreemd vinden. Medelijden met me hebben. Me zien als een zwakkeling. Het maakt me eerlijk gezegd niets uit. De enige die me goed kende was mijn moeder. En zij is er nu niet meer. Maar genoeg hier over. Ik wil het er niet over hebben met jou. Mijn herinneringen hebben me gemaakt tot wie ik vandaag de dag ben, Elisabeth Rosenstone. Je vraagt je waarschijnlijk af waarom ik het zoveel heb over mijn herinneringen. Ik zal je mijn verhaal vertellen. Jij kiest er mee wat je doet. Geloof je het, of geloof je het niet. Dat is jouw zaak. Maar ik dwaal af. Het was een zonnige dag. Een perfecte zomerdag, weliswaar. Ik zat op mijn kamer met de gordijnen dicht en de deur op slot. Mijn tante heeft al de pogingen opgegeven om mij naar buiten te sturen of met mij te praten. Mijn tante is geen slecht mens, daar ligt het niet aan. Ik ben gewoon niet meer diegene wie ik vroeger was. Ik ben niet meer dat vrolijk meisje dat door de straten huppelde. Niet meer sinds mijn moeder overleed. Ik zonder me af van iedereen. Ik wil niet praten. Met niemand niet. De therapeut zegt dat het een stadium is van het verwerken.
Ik zat alleen op mijn kamer met een fotoboek op mijn schoot. Ik bekeek de foto's waar mama en papa zo vrolijk op stonden. Ze waren gelukkig. Enkele jaren voor mijn moeders dood verdween mijn vader. Mijn moeder was kwaad op hem. Ze zei dat hij een andere vrouw had gevonden en een gezinnetje stichtte ergens in Baltimoor. Ik verwierp dat idee. Ik denk liever dat hij... bij het leger is gegaan ofzo. Dat hij geen contact met ons kan of mag opnemen.
Ik sla driftig de pagina van het fotoboek om. Ik heb moeite om mijn tranen in te houden. Ik mis ze zo erg. Plotseling hoor ik zielig gejank aan de andere kant van de deur. Ik sla het boek dicht en loop zuchtend naar de deur toe. Als ik het op een kier open, vlamt hij bijna in mijn gezicht wanneer mijn golden retriever Plato binnen komt stormen. "Plato, wil je de volgende keer wat voorzichtiger zijn? Je bezorgde me bijna een hersenschudding." zei ik en lachte flauwtjes.
Plato sprong op mijn bed en toen pas viel mijn oog op de envelop die hij in zijn mond had. "Geef eens hier, jongen." zei ik en nam de bekwijlde envelop uit zijn mond. Op de envelop stond geen afzender. Enkel mijn naam. Wanneer ik beter keek, zag ik een inscriptie van heel kleine lettertjes rechts onder op de hoek van het envelop. "Je bent in gevaar... "
Wanneer ik de envelop open scheurde, vond ik enkele stukjes papier. De verontrustende boodschappen op deze stukjes maakten het nog vreemder. En spannender. "Niets is wat het lijkt. Vertrouw niemand. Jij bent in gevaar. Zij komen je halen. Heb je vragen? Laat dan een envelop met een ster in een cirkel achter, bij het standbeeld op het plein. Succes Elisabeth. ~Mr X. " las ik luid op. Mijn adem stokte toen ik zijn naam las. Mr X.
Hij kent mijn naam. Hij kent mijn adres. Hij waarschuwt mij voor iets.
Ik heb inderdaad zo veel vragen. Waarom ben ik in gevaar. Wie komt me halen? Waarom mag ik niemand vertrouwen? Wie is Mr. X?
Al die vragen blijven maar in mijn hoofd spoken. Zijn aanbod klinkt verleidelijk. Het klinkt ook zo simpel. Gewoon even al je vragen opschrijven, in een envelop met een ster in een cirkel steken en dan verstoppen bij het beeld op het plein.
Maar hoe meer ik over deze boodschap nadacht, hoe meer vragen en twijfels deze bij me opriep.
Misschien was het een grappenmaker of een kinderlokker of een stalker. Hoe kon hij anders mijn naam en adres weten?
Ik begon te ijsberen. Plato volgde mijn bewegingen met zijn kop en liet een zacht gejank horen. Hij rook mijn angst, mijn twijfels, mijn vragen. Als ik aan dit begon, zou er geen weg meer terug zijn en zou ik genoodzaakt zijn met door te doen tot het einde. Als ik dit aanbod zou afwijzen, dan zou ik misschien gewoon verder kunnen gaan met mijn leven. Wat was het verleidelijk voor mij om die rot brief in een donker hoekje ergens onder mijn bed te gooien en doen alsof dit allemaal nooit gebeurd was.
Maar hoe zou ik dit uitleggen aan mijn tante, als die X het niet zou opgeven en meer brieven zou blijven sturen naar ons adres? Mijn tante is erg nieuwsgierig. Als zij ooit een envelop opent en dan nog zo'n vreemde boodschap aantreft zal zij zich vragen beginnen te stellen.
Nee, dit is te riskant. Ik had tijd nodig om na te denken over dit alles. Om de plus (Alhoewel ik voorlopig geen enkele pluspunt in deze hele zaak zag) en de minpunten met elkaar te vergelijken.
Ik moest er een nachtje over slapen.
Morgen zou ik mijn beslissing nemen. Maar van nacht zou ik samen met Plato slapen. Want ik voel me veilig bij hem. Altijd.
Wil jij dit verhaal afmaken? Laat een reactie achter of stuur ons een privé bericht met waarom jij het volgende hoofdstuk moet schrijven en wie weet bepaal jij wat er de volgende keer gebeurd!
