Claiming my Reward

♫♪ Chapter 3 ♫♪

"Ano ba, Shohei! Bitawan mo 'ko!" usal niya habang nagpupumiglas sa pagkakahawak ko.

"Why are you crying?" I asked. She stares down at her feet as an answer.

With a heavy sigh, I kneel down and remove her annoying footwear. The next thing she knew, her slipper is sailing across the other side of the street and landed on the bush.

"Wala ka ba talagang puso?! Bakit mo ginawa 'yon?!" Singhal niya. Mas lalong bumuhos ang kanyang luha, I want to dry her tears but she look away and resume on walking.

"You are such a cry baby!" I yelled in annoyance but mostly annoyed to myself. Binitawan ko na ang tali ni Blue at hinayaan na lang siyang sumunod sa'min.

"Sino ba ang may kasalanan?" Kapansin-pansin pa ang pagbaba ng boses niya dahil sa sunod-sunod niyang paghikbi.

Hinawakan ko ang balikat niya't pilit siyang pinahinto. "Winter, look at me," malamig kong sabi. Sumunod naman siya at alanganing iniangat ang tingin sa'kin. Her nose is red, her eyes are puffy, she's sniffing silently and all I can think about is how adorable she looks that I wanted to kiss her.

I muttered curses in my head.

"Are you okay?" She asked hesitantly.

I cleared my throat and look away. "Stop crying." Tumalikod ako sa kanya at ibinend ang tuhod ko. "Pumasan ka na sa'kin. Iuuwi na kita sa bahay niyo." Nahinto siya sa paghikbi. "Pumasan ka na," utos ko, naiinip na.

Naramdaman ko ang bisig niya na pumalupot sa leeg ko. I rise carefully, testing and familiarizing her body and weight on my back. I heave a sigh and I suddenly felt drugged when I caught a whiff of her scent. Her hair smells absolutely incredible, it's like a combination of apple and mint.

"Are you okay?" She asked again.

"I'm okay," I respond coldly and proceed on walking.

May ilang mga magkasintahan na napapalingon sa'min. Sa tantiya ko ay mukhang naiinggit ang mga babae sa pagpasan ko kay Winter dahil napapahawak sila sa kamay ng nobyo nila. Napailing na lamang ako.

Nakakita ako ng isang bench. Agad akong lumapit doon at maingat siyang iniupo. Ipinatong ko ang paa niya sa kandungan ko at ineksamin 'yon, nakita kong maliit at manipis na stick na nakabaon sa talampakan niya. Hindi siya kapansin-pansin sa unang tingin ngunit dahil namumula at namamaga na ang balat niya sa partikular na parte nito ay agad ko 'tong nakita.

I am about to remove the stick when she stops me, "Teka, ayos lang ako," alma niya.

"Winter," I murmured, voice full of warning. Kapag mas lalong bumaon ang pagkakatusok sa kanya ay baka mas lalo pa siyang umiyak. Nakakainis, ang iyaking babae. "I don't wanna hear any sound from you, okay?" otherwise, I'll be distracted and bother, I wanted to add.

Hurting her is not my intention but I already did. Damn. I carefully remove the thing with my best of efforts but she's just too edgy that I rapidly pull it out to make her distress end the soonest its possible.

"Hey," mahina kong tawag, humihikbi na naman siya. "Come here," I pull her against me and let her cry on my chest. "It's okay now," I whispered.

"Sorry, natakot lang ng kaunti," tugon niya habang pinupunasan ang luha.

It should be who have to say sorry, it should be me who should wipe her tears, it should be me who–"Let's go," Pinasan ko siyang muli sa likuran ko. "Stop crying, okay."

"Okay, okay." Bumuntong-hininga siya, pilit na pinakakalma ang sarili. "Thank you, Shohei," she said shyly and gave my cheek a peck. I was taken aback of her sudden action that I swayed from left to right, momentarily out of balance. "I'm sorry," nag-aalala niyang sambit. Damang-dama ko ang mabilis na pagtibok ng puso ko, ang abilidad ko sa pagsasalita ay biglang na nawala. Saglit kong ipinikit ang aking mga mata at umiling bago ipinagpatuloy ang paghakbang.