Claiming my Reward

♫♪ Chapter 3 ♫♪

SHOHEI

I instantly saw Winter taking her precious time of walking down the stairs, I know what she's thinking; ang magpaka-gentleman ako at alalayan siyang makababa ng tuluyan sa hagdan. She was not handicapped from an accident or of some sort kaya binalewala ko lang siya't tumayo na palabas ng bahay nila, hila-hila si Blue. Lihim pa 'kong natawa nang mahagip ng gilid ng mata ko ang pagkadismaya niya.

"Shohei!" Sigaw niya, pinipigilan ako.

I resume on walking, pretending not to hear a thing.

"Shohei!" Ah, Winter, chasing after me sounds appealing to my ears. "Teka naman!" Mas lalong lumakas ang tinig niya. "Shohei!" tawag niyang muli hanggang sa nakaramdam ako ng pagtama ng isang matigas na bagay sa ulo ko. Damn, that stings! Huminto ako at humarap sa kanya, handa na siyang bulyawan ngunit napako ang atensyon ko sa kabilang paa niya na walang suot na tsinelas dahil ang isa ay ipinambato niya sa'kin. Sa gulat ko pa'y biglang naging bayolente si Blue sa tabi ko't pilit na kumawala at dinakma ang tsinelas na salarin ng pagsakit ng likod ko.

"Oh, no," is what I can only muster.

"Oh, no," nababahalang usal naman ng may-ari nito, "kabibili lang sa'kin ni Daddy niyan!" But Blue is already manducating her poor slippers with his pointed teeth.

"And that's what we called karma," I murmured and smirks at her.

Pinagpatuloy ko na ang lakad. Sumipol ako upang lumapit sa'kin si Blue, agad naman siyang sumunod. We settle in a comfortable silence while strolling around the street. Winter, of course, is just on my side, sulking, murmuring ways on how she will kill my dog the moment she laid her hands on him.

I just smiled in secrecy. She's crazy.

Huminto si Blue at pinakawalan na ang tsinelas. Mukhang nawalan siya ng gana dahil hindi naman niya malaro-laro ang tsinelas dahil naglalakad lang kami. Kinuha ko ang tsinelas at nandidiring inabot 'yon sa kanya.

"Nang-aasar ka ba?! Ayoko ng suotin 'yan no!" singhal niya sa'kin.

"Fine." Mabilis naman akong kausap kaya hinagis ko 'yon sa malayo. Nakita ko ang tsinelas niya na nag-landing sa kanal. "Did you see that?!" I asked in amusement, eyes are still train on the gutter.

"Of course!" singhal niya, pakiramdam ko'y maglalabasan na ang ugat sa leeg niya. "But why did you do that?!" Hinampas niya ako ng isa, dalawa at tatlong beses, at dahil sa napikon na talaga siya sa pagngisi ko sa kanya ay mabilis na lamang siyang naglakad at iniwan ako.

I went after her, wanting to call her name and apologize but restrain myself. Mas lalo niya pang binibilisan ang lakad sa tuwing napapansin niyang naaabutan ko na siya. So, I gave up and contented myself following her trails, staring at her splendid form.

And then I laugh.

She looks stupid wearing one slipper, walking.

Tumakbo si Blue kaya napatangay na rin ako ngunit agad ding nahinto nang mapansing sa ibang direksyon siya papunta. Hinila ko siya at pinaharap sa tamang landas. "This way," I instructed him.

Tinanaw ko si Winter, kapansin-pansin na bumagal na ang lakad niya kaya agad namin siyang naabutan ni Blue. Our arms accidentally brush when I settle on her side, I gaze down at her, realizing something.

"Bakit ako na ang naghahabol sa'yo?" I asked her in wonder.

"Malay ko sa'yo." nayayamot naman niyang tugon at muli akong inungasan sa paglakad.

"Winter?" I called. The concern in my voice is too palpable I suddenly want to punch myself. Something has changed in her voice, even her determined strides changes. Paika-ika na siya. "Winter," I said and grab her arms to make her stop.