Trying to run

Hoofdstuk 16

Kayne foster.
Ik loop met grote passen naar de slaapkamer van Hope. Ik hoorde van Kian dat ze boos naar hem toe gestormd is én zijn neus heeft gebroken. Dat laatste klinkt als muziek in mijn oren. Ik sta voor haar deur en maak die zachtjes open.

Ze ligt op de grond, opgerold tot een balletje en met natte wangen. Haar lange, bruine haren liggen in grote klitten om haar heen. Haar ogen zijn gesloten en ze ademt regelmatig.

Ik weet nog op school toen ik haar altijd plaagde. Ik weet dat ze me haatte, daardoor vond ik haar nóg leuker.
Elk meisje droomde van mij.
Behalve Hope. Dat maakte haar zo aantrekkelijk. Natuurlijk hielp haar mooie, make-up loze gezicht en haar prachtige lichaam daar ook bij.
Maar nu heb ik haar leren kennen.
Het is een meisje, met een kort lontje, een meisje dat álles over heeft voor haar familie. Een meisje dat opgesloten zit. Een meisje dat niet weg kan. Een meisje die net achter de harde waarheid over haar familie komt.

Er is zo veel veranderd sinds die laatste keer op school.

Maar ik ben ergens achter gekomen.
Sinds die kus in de vechtzaal.
Ik ben verliefd op haar.
Het meisje dat een hekel aan me heeft.
Het meisje dat hier zo kwetsbaar ligt.
Ik houd van haar.

En ik zal er alles aan doen om haar hier weg te krijgen.

Langzaam opent ze haar ogen en gaapt.
Eerst staat ze wankelend op, dan ziet ze dat ik er ook ben.

"Waarom ben je hier?" Vraagt ze schor.
"Omdat ik wil weten of het met je gaat."
Antwoord ik monotoon.

"Hoe denk je?" Vraagt ze met een sarcastisch lachje. Haar moeras groene ogen doorboren de mijne.
"Hope, je moet volhouden." Smeekend kijk ik haar aan.

Ze bijt op haar volle, zachte lippen en kijkt naar beneden.

"Je zegt wel de hele tijd dat je me wegkrijgt hier, maar waarom zou je dat doen?" Vraagt ze met een boze stem.
"Waarom zou je dat voor mij riskeren? Waarom zou je dat doen voor een meisje dat je tenslotte zélf ontvoerd hebt?"

Nu moet ik het wel zeggen.
Dan pas snapt ze waarom.
Waarschijnlijk is ze daarna helemaal in de war, ze heeft het recht om het te weten.

"Omdat ik van je hou, Hope." Antwoord ik zacht.

"Wat?" Brengt ze piepend uit.

Ik geef geen antwoord en loop weg.
Ik laat haar achter in haar eigen gedachtes. Een normale jongens zou nu met haar praten. Ik niet. Weet je waarom? Omdat ik anders in de problemen kom. Anders komt Hope in de problemen. Dat mag niet gebeuren.
Dat gun ik haar niet.
Ze moet nog even volhouden.
Nog even volhouden en ze kan hier weg.

---------------------------------------
Hoofdstuk 16 alweer! Jemig wat gaat het snel allemaal. Willen jullie vaker een hoofdstuk in de ogen van Kayne? Laat het mij weten! Tot volgend hoofdstuk.

Xxx