Second Chance // Tomione

GÖRÜŞÜRÜZ

Merhaba.Gereğinden fazla uzun sürdü,biliyorum.Yıllar oldu ama bir şekilde o gücü kendimde bulamadım,yapacak güçü yazacak gücü bulamadım.Buna rağmen siz beni yalnız bırakmadınız.Hala bir çok kişinin hikayemi kitaplığına eklediğini görüyorum Ve bunun icin minnettarım.

Malfoyla yaz tatili...
DÜNYANIN en zor şeylerinden birisiydi.Etrafınızda sürekli bir sarı kafa vardı ve bu cidden insana ıy dedirtecek derecede oluyordu.
BİR SARI KAFA VE BİR ELMA.Cidden artık ikisinin sevgili olup olmadığını düşünüp duruyordum.
Tom,bir kaç kere haber yollamıştı.Ama onu görememiştim.Sebebi ile onu görürsem ya o an Potter Çocuğu da beni görseydi?5 yılımı verdiğim plan boşa gidemezdi.
Tatilde sürekli çalıştım.Artık yapamadığım büyü olmadıgına inanıyordum.Elimden gelenin de iyisini yapmaya çalıştım.

Hogwarts'ta 6.yılımdaydım,yine de alışamamıştım.Burası güzeldi evet ama olmak istediğim yer değildi.Ben Gryffindor Ortak Salonu'nda olmak yerine Slytherin de olmak istiyorum.Ben Harry ve Ron ile gezmek yerine Draco ile gezmek istiyordum.
Ben Tom'u tekrar görmek istiyordum.
Onu çok fazla özlemiştim.

Bazen,tıkanırız.Ne yaparsak yapalım bir çıkış yolu olmadığını düşünürüz,yaptığımız her şeyin bizi daha kötü bir yere sürüklediğini düşünürüz.Her şeyin boktan olduğunu ve bizim dibine kadar boka battığımızı.

Etrafımızdaki insanlar,hep bizden daha kötü olanları örnek verip halimizin iyi olduğunu görmemiz ister.Bencilliğin daniskası.Bir insanın hayatı bizden daha kötü diye kendi hayatımıza sevinmek.Daha kötü bir şey duymadım sanırım.

Harry'nin sesi ile düşüncelerime ara verdim.
"Az kaldı." dedi o iğrenç sesi ile.
"Onu yok etmeye çok az kaldı." Diye sevindiğimde gülümsedi.
Hortlukları biliyordu.Onları nasıl yokedeceğini de biliyordu ve ben kapana kısılmış hissediyordum.Elimden gelen şekilde hedef şaşırtmaya çalışıyordum ama zihinleri Tom ile bağlı olduğu için aynı şeyleri görüp,yaşıyorlardı bu yüzden Harry kendisine çok güveniyordu.

Öldürücü büyüye karşı "Sersemlet" büyüsü yapan çocuk kendisine çok güveniyordu.Komik.
Hala neden bu çocuğun seçilmiş kişi olduğunu anlayamıyordum.Büyü yapamıyordu,iksir hazırlayamıyordu,bitkilerle ya da hayvanlarla ilgilenemiyordu sadece cesurdu.

Ve fazla cesurluk,aptallık ile aynı anlama geliyordu.

Neden insanlar onu aptal olarak görmek yerine böyle görüyorlardı hala çözmemiştim.
Molly Weasley geldi ve gülümseyip gitti.O kadının beni hiçbir zaman sevmediğini biliyordum.Sonuçta, anneler hissederdi değil mi?
Acaba,benim annem de hissetmiş miydi.
Her neyse diyip uyumaya çalıştım.
Uyudum da.

Gözlerine inanamamak deyiminin canlı kanıtı olarak karşımda duran kişiye bakıyordum.Hayır,bakmıyordum.Görüyordum.İçini görüyordum,hislerini,acılarını pişmanlıklarını.Ben, onu görüyordum.Onu seviyordum.Belki bu yüzdendi aramızdaki bu şey.Bu kadar zeki olmama rağmen aldığım riskler,belki bu yüzdendi.Onunla sadece rüyalarda görüşüyorduk.Hiç olmamasından iyiydi.

Beni görünce elleriyle yüzüme dokundu.Gerçekten var mıyım,anlamak için belki.Bilmiyordum.
Sadece sarılıp göz yaşı dökmeye başladım.Sessizce hıçkırıyordum.Ağlayamıyordum.Biliyordum ki,ağlamamdan nefret ediyordu.Onu üzmek istemiyordum.
Göz yaşlarımı içime gömdüm ve üzerine bir perde çektim.Daha sonra dedim,telkinler verdim kendime.
Onun,yeşil gözlerine baktım.
Bu hayatta kimsesizliğin doruk noktalarına gelmişken beni kurtaran kişiydi o.Nasıl sevmezdim ki onu ben?Nasıl soğurdum ondan?
"Neden?" Diye sordum.
"Neden bu kadar yakınken bu kadar uzaksın bana?"
Artık konuşamıyordum.Evet,ben Hermione Granger ağlıyordu.Ve öyle bir ağlama değildi bu.Bu,içeriden geliyordu.En derinlerden,en içten.En gerçekçi olandı bu.

Ağlamamak için direnirken duramamak.
İşte buydu durumum.
"Bilmiyorum." diye bir fısıldayış döküldü dudaklarından.Evet,Tom fısıldamıştı.Güç abidesi olan adam,bugün benim karşımda fısıldamıştı.
"Çok vaktim yok.Kendine dikkat et." Diyip gideceğinin sinyalini verdi.Gitme diyemedim,dur diyemedim ama o duydu bundan emindim.
Ufak bir mırıldanış şeklinde "Görüşürüz" dedim sadece.
Görüşürüz.

Yorumlarınız benim için çok önemli.