neverlands secret

Rufio

Een jongen met rode strepen in zijn haar kwam met snelheid op de abb.
Hij was dus die rufio waar ze naar aan het schreeuwen waren.
Hij maaktte een salto en stond zowat recht voor mij.
Hij bekeek mij van kop tot teen.
Daarna zette hij een stap achteruit en deed een buiging.

-Rufio: Hi ik ben Rufio ik heb de leiding als peter weg is.
-Ik: Hi ik ben Aurora.
-Peter: Aurora gaat ons samen met wendy verhalen vertellen.

Rufio glimlachte

-Rufio: welkom dan maar.

Iedereen was blij dat ik er was.
Nu was het tijd om een spel te spelen.
We speelden basket.
Er waren geen regels.
Ik amuzeerde me.
Ik had de bal.
En met een mooie salto scoorde ik een punt.
Yeeeeey riep mijn team blij.
Het viel me opeens op dat Wendy alleen langs de kant zat.
Ik ging naar haar toe.

-Ik: Wendy?
Is er iets?
-Wendy: nee hoor het is gewoon dat ze jou misschien leuker vinden dan mij.
Ik ben bang dat ze me zullen vergeten.
-Ik: natuurlijk niet ze vinden jou nog steeds even leuk.
-Wendy: echt waar?
-Ik: zeker weten.

Een glimlach verscheen op haar gezicht.
We gingen samen naar binnen.
Wendy toonde mij waar ik mocht slapen.
Het was een knus en gezellig boomhuisje.
Vlakbij was er een minihuisje met een fel licht vanbinnen.

-Ik: Wendy wat is dat?
-Wendy: Dat is Tinkelbel haar huisje.
Ze is een elfje.
-Ik Omg een elfje!
-Wendy: Tiiiink!!

En daar gingen de blaadjes opzij en kwam tinkelbel aangevlogen.

-Ik: Hallo Tinkelbel.
Ik ben Aurora wat leuk om je te ontmoeten.

Ze tinkelde blij.
Wel jammer dat ik haar niet kon verstaan.

Het werd donker.
Ik was moe dus ging ik slapen.
Morgen ging Peter me het hele eiland laten zien.
Zooo spannend.