Unexpected (VOLTOOID ✅)

39. De Jeep.

POV Mariana

Daar sta ik dan, vastgenageld op de grond, niet in staat om een stap te verzetten. En het is stom, eerlijk, Luciano is vrij om te doen wat hij wil. Als hij met een vrouw tussen zijn benen wil zitten, dan kan hij dat prima doen. Ik heb er niks op te zeggen.

Maar wat voel ik dan nu? Haat? Jaloezie? Pijn? Wat is het? Waarom voel ik een onbekende emotie opborrelen?

Luciano merkt me dan toch nog op en grijnst. Hij gooit zijn sigaret weg in een perfecte beweging. Hij heeft zelfs geen shirt aan. Een gouden ketting blinkt op zijn naakte bovenlichaam, waar een soort plakkaatje aanhangt, maar geen idee wat erop staat. Het ziet er enorm duur uit. Hij fluistert iets tegen het meisje waarna ze opstaat en bijna zonder kleren aan, wegwandelt. Maar niet zonder me eens vies aan te kijken alsof ik een stuk stront ben. Wat een bitch! Wat denkt ze niet? Wie is ze, en wat deed ze bij Luciano! En waarom gedraag ik me verdomme als een meisje die net zijn vriendje met iemand anders heeft betrapt?! Ik word gek!

Hij trekt zijn zwarte losse trainingsbroek weer naar boven zodat zijn onderbroek weer bedekt is. Ik moet niet weten wat ze aan het doen waren. Haat groeit harder met de moment mee. Ik kan het niet meer onder controle houden. Moest ik echt juist nu binnenwandelen?

"W-Wat was je aan het doen?"

Idioot! Idioot, dat ik ben. 'Wat was je aan het doen?' Serieus Mariana? Alsof dat niet duidelijk was. Ik haat hem! Ik haat haar! Ik haat ze allemaal! Ik word gek van alles dat ik vanbinnen voel. Ik kan niet eens beschrijven wat ik voel! Ik ben heus niet jaloers hoor, ik ben gewoon... teleurgesteld?

Hij begint ineens sarcastisch te lachen en het stomste is dat het zo'n schattig lachje is waarbij je niet anders kan dan smelten. Ik sta nog steeds op dezelfde plaats en ik heb geen idee waarom. Zijn ogen kruisen intiem de mijne en nog steeds siert een lach om zijn lippen. Meer een grijns.

"Moet ik er nog een tekeningetje bij maken anders?" Zijn lach is weer goud waard en dat haat ik aan hem. Hij is té perfect, ik kan het niet aan. Als hij lelijk was, zou ik hem nog harder verafschuwen, maar dit is de knapste jongen die ik ooit heb gezien. Verdomme.

"N-Nee bedankt." Stamel ik, ik begin weer eens te stotteren alsof ik een moeilijke examen aan het afleggen ben.

"Ga je daar nog lang staan? Als je wilt vervolgen wat ik met Jennifer deed, mag je dat ook gewoon zeggen."

Alweer uit hij een schattig spottend lachje en ik begin weer warm te worden. Hoe durft hij?! Dus ze heet Jennifer. Ze ziet er ook uit als een typische Jennifer. Een hoer, dus. Het spijt me voor de mensen die Jennifer heten, maar vanaf nu haat ik die naam.

"Eikel." Mompel ik chagrijnig.

"Die heb ik, ja." Antwoord hij weer met zijn bekende grijns die me gek maakt. Op een slechte manier.

"Ik ga, als je hier nog lang wilt staan, succes." Vertelt hij me voor hij een T-shirt aandoet en wat deodorant spuit.

Hij loopt relaxed naast me en zijn lichaam maakt heel dicht contact met de mijne. Voor even stopt hij, alsof hij iets wil zeggen, als hij me in m'n ogen kijkt, maar loopt dan toch aarzelend door.

Geïrriteerd loop ik achter hem aan, als een verdwaald hondje. Maar ik heb geen zin om weer rond dit huis te zwerven.

Ik haal hem in en loop naast hem. Hij kijkt even naar me en wend dan zijn blik weer naar voor.

"We gaan zo naar buiten, dus maak je klaar." Is het enige wat hij zegt, zonder me aan te kijken. Ik kijk ook dood voor me. "Ik ga niet mee." Beslis ik eigenwijs. Ik ga weer ontvoerd worden door één van zijn duizenden vijanden. Ik weet het zeker. Het zal wel geen Mcdonalds zijn waar ze naartoe gaan.