Unexpected (VOLTOOID ✅)

3. Ik wil haar.

POV Mariana

Radeloos spurt ik naar de deur. Ik loop zo snel als ik kan. Slim was het niet om dat te doen, denk ik erna. Maar nu is het wel een beetje te laat hé, Mariana?

Paniekerig wil ik het lokaal uitrennen als ik nog net heel ruw wordt teruggetrokken. Bijna, bijna was ik er. Ik kan mezelf nu wel op de kop slaan. Was dat echt zo nodig om te doen?

"Het is een pittige tante, hoor." Hoor ik de man zeggen die mijn haar — nu al voor de tweede keer — zo hard vastheeft. Geïrriteerd maar ook wel bang probeer ik mezelf uit zijn greep te trekken.

Mijn ogen worden groter als ik de man die ik heb geslagen razend zie aanlopen met enorm grote passen. In een ogenblik staat hij recht voor mij.

Onze lippen zijn slechts enkele centimeters verwijderd, wat me doet huiveren. Ik wankel een beetje naar achter. Eindelijk laat de andere man mijn haar los.

Ik voel een pijnscheut aan mijn hoofd. De man kijkt me intimiderend en tegelijk uitdagend aan, met natuurlijk een grijns er bovenop. Wat is hij nu zonder een grijns?

Ik kijk hem alweer pissed aan. Zijn mond komt steeds dichterbij maar dan ineens onverwachts gaat hij naar mijn oor. Ik zweer dat hij me waarschijnlijk hoort trillen.

Er schiet een rilling door mij als ik zijn warme adem kan voelen. Zachtjes begint hij te praten terwijl iedereen met open mond staat te kijken. "Ik hou wel van stoute meisjes." Brengt hij eruit. De manier waarop hij praat is gewoon al zo perfect. Waarom is hij zo perfect?

Waarom konden deze mensen niet gewoon niet-aantrekkelijk zijn, dat zou toch wel een stuk gemakkelijker zijn.

Het zijn je kidnappers, Mariana.

En zo mooi zijn ze nu ook weer niet. In mezelf wist ik ook wel dat dat helemaal niet waar was. Ik wist dat het leugens waren die ik mezelf probeerde wijsmaken. Ookal wou ik dat denken. Ik kon liegen tegen mensen, maar niet tegen mezelf.

Mijn blik wordt nog bozer en als ik laser-ogen zou hebben die konden doden, dan was hij al morsdood.

"Luciano, nu moeten we echt opschieten, heb je al een keuze gemaakt?" Zegt nog een andere man die aan de deur staat.

De man - die dus Luciano blijkt te noemen - grijnst alweer. Het aantal keren dat hij grijnst is bijna niet bij te houden. Mijn vermoeden zegt mij dat deze Luciano de baas is van deze maffiagroep, of wat het ook is.

"Tuurlijk heb ik een keuze gemaakt." Begint Luciano terwijl hij de man aankijkt.
Daarna kijkt hij mij aan.

"Ik wil haar."

Ik krijg verschrikkelijke kippenvel als hij die exacte woorden uitspreekt 'ik wil haar'.

Ik slik de brok in mijn keel door en op dat moment besef ik dat ik het volledig verknalt heb.

Misschien als ik mijn mond had gehouden en niet zo nodig de badass moest uithangen, hij me helemaal niet zou willen. Dit heb ik dus volledig aan mezelf te danken.

Good work, Mariana.

Ik voel een harde greep aan mijn arm en als ik kijk, zie ik dat het Luciano niet is, maar nog een andere man die eerder mijn haar vasthad.

Luciano zie ik zelfverzekerd vooraan de groep lopen. Met mij loopt nog Amalie die ondertussen wat gekalmeerd is. Ze is nog altijd doodsbang, dat weet ik. Een onbekende zou het zelfs kunnen raden.

Haar ogen staan rood van het wenen en overal zie je overgelopen mascara. Ook zij wordt meegetrokken door een man. Verder lopen nog andere mannen, een stuk of drie. Er zijn nu niet echt veel mensen meer te zien, alleen deze mafiagroep.

Maar wat ik mij afvraag is; waarom is er geen politie? Iemand moet er toch in geslaagt zijn snel de politie gebeld te hebben? Ik zie mensen liggen, ik knipper even en er komt een enge gedachte in me op: zijn ze dood?

Meteen kijk ik naar een andere richting, ik wil er niet over nadenken. Ik wil het zelfs niet zien. Toch rolt er een traan over mijn wang. Waar is Marijse? Is alles oké met haar?

Wat zouden mijn ouders hiervan denken? Zouden ze zelfs bezorgd zijn? Hoe zit het met de andere klassen? Wat gebeurt er met de rest van onze school? En zou de politie er al zijn?

Allerlei vragen komen in me op waarvan ik van geen enkel een deftig antwoord op weet.

Als Luciano snel even achter zich kijkt, veeg ik snel m'n tranen weg. Het laatste wat ik wil is dat hij me ziet huilen. Ik wil sterk overkomen, ookal ben ik dat niet. Als je toont dat je zwak bent, is dat beter voor hem.

We zijn nu buiten, voor onze school. En voor de tweede keer zie ik de tientallen Jeep Grand Cherokee's. Ik wist wel dat er wat niet pluis was toen ik deze auto's zag. Ik moest het meteen toen al gemeld hebben, misschien was het dan niet zo aflopen. Maar dan nog, wat zou ik zeggen?

'Mevrouw, er zijn heel veel wagens voor onze poort, is dat normaal?'. Dat zou toch een beetje vreemd zijn? Maar alles was beter dan dit. Ik moest actie ondernomen hebben! Waarom?!

Maar dan denk ik aan ontsnappen. Zou het mij lukken? Waarom ook niet?
Ik waag mijn kans en trek zo hard ik kan zodat ik uit z'n greep kom. Het lukt me toch en ik ren haastig. Ik weet niet naar waar, maar zo hard als ik kan ren ik, weg van hun.

***