Unexpected (VOLTOOID ✅)

30. Één miljoen euro?

POV Mariana

"Jullie tijd is om." Zijn stem is streng en het laat je weten dat je maar beter luistert. Ik weet wat voor 'n eikel Lorenzo kan zijn. "Meekomen, allebei," Voegt hij er na enkele seconden nog aan toe.

Ik zucht en werp mijn vader nog een verslagen blik toe, die samen met mij achter Lorenzo de trap afloopt. Diezelfde mensen zijn er nog en ik kan Luciano met zijn hoofd tussen zijn handen zien zitten. Een zucht ontsnapt uit zijn lippen. Hij lijkt vermoeid en wanneer hij opkijkt, maken we intieme oogcontact. We vertellen elkaar zoveel zonder maar een woord te zeggen. Ik kan veel afleiden uit zijn uitdrukking. Ik zie dat hij me wil helpen, hoe rot hij zich ook gedroeg toen ik nog gevangen zat in zijn huis. Ik ben nog helemaal niet vergeten wat hij me liet doen, het achtervolgt me altijd, elke nacht. Ik weet het nog precies als de dag van gisteren, hoe hij me met zijn dwingende ogen aankeek, wat ik moest doen van hem, de pijn die ik toen had. Het zal voor altijd in mijn hersenen geprint staan.

"Zit." Commandeert Lorenzo, die me op een zetel duwt. Alweer tegenover Luciano. Mijn vaders mimiek is zeer vermoeid en radeloos. Ik sluit mijn ogen om de traan die ik kon voelen, tegen te houden.

"Dus." Begint Lorenzo als hij naast me gaat zitten.

"Ik zal jullie eens vertellen wat we verder gaan doen." Zijn strenge toon weergalmt door de stille kamer. Ik kan de spanning in de lucht voelen. De ongemakkelijk spanning.

"Ik eis één miljoen euro van jou, Alberto," begint hij. Ik kan iedereen naar adem zien happen en ik hoor daar ook bij. Mijn ogen gaan wijder open en ik wissel blikken met Luciano en dan mijn vader. Allebei emotieloos, ze weten wel beter dan gevoelens te tonen.

"Wat? Één miljoen? Dat is.. Nee, dat kan niet-" wil hij protesteren, maar Lorenzo's luide stem onderbreekt hem.

"Of je ziet je dochtertje nooit meer terug en blijft ze gewoon lekker bij ons." Grijnst hij.

"Ik kan je zeggen dat we heel veel plezier gaan hebben te samen." Voegt hij er met een akelig lachje aan toe. Het is een koude lach en ik krijg er kippenvel van. Hoe hij zo serieus is. Hij kan dat toch niet echt menen? Ik weet niet of mijn vader dat wel gaat betalen? En ik betwijfel of hij zoveel geld heeft, en zou hij dat wel doen voor mij?

Hij zucht diep en kijkt met een verslagen blik naar Lorenzo. "Ik.. Afgesproken." Gaat mijn vader akkoord en het laat me schrikken dat hij dit echt gaat doen. Ik weet dat hij geen ander keus heeft, maar het feit dat hij in een gang werkt, ben ik nog niet vergeten. Ik ga hem nooit meer als een normale vader kunnen aanzien.

"Haar vader gaat dat betalen. Jij hebt nu je zin, bla bla. Dus geef haar maar terug." Mengt Luciano zich ineens vastberaden en alle ogen gaan nu nieuwschierig naar hem.

"Dat zou wel dom zijn, niet? Ik geef haar gewoon terug naar wie ze hoort, haar vader."
Grinnikt hij. Ik kan niet zeggen of hij aan het spotten is aan zijn serieuze toon.

"Je bent een fucking klootzak."
sist Luciano. Zijn ogen borrelen van woede. Het was beter als hij zijn gedachtes voor zich hield want Lorenzo is duidelijker erger dan Luciano. Hoe vreemd het ook klinkt, ik ben liever bij Luciano - mijn kidnapper - dan bij die gek Lorenzo.

"Ach, weet ik toch."

"Nou, goed, ik en Mariana gaan dan maar eens. Rang 1, je laat Gomez vrij wanneer ik je een bericht stuur. Alberto, jou zie ik ook nog. En trouwens mocht je nog zo dom zijn om de politie te waarschuwen over haar verdwijning, kun je ze ook al meteen meedelen dat ze dood is."

Hij laat weer een kil lachje ontsnappen en ik voel een drikke traan naar beneden willen. Zou hij me echt vermoorden moest mijn vader de politie bellen?