İZMİR KALBİMİZ SENIN İLE .
UMUT'UN ADI ELİF
MUCİZENİN ADI AYDA BEBEK...
ŞANS;
Masanın üzerinden telefonumu alıp salonuma doğru adımladım yorucu bir gündü benim için fakat eve geldiğinde uçup gidiyordu tüm yorgunluğum elimdeki telefonu koltuğa bıraktım mutfakta kendime bir kahve yaptım içeri geçeceğim vakit kapı çalınca kapıya adımladım kapıyı açtığımda içeri yeşimler girmişti emre elimdeki kahveyi aldı üzerindeki şoku anlattığımda kaslarım çarık bir şekilde Karahan'a bakıyordum fakat beni takmayıp yanağından makas aldı.
En son dışarıyı konturol ettim başka kimse yoktu heralde bellimi olur surdan bir yerden başkaları falan çıkar bizde varız der falan .
Kapıyı kapatıp içeri girdiğimde hepsi koltuklara yayılmış bir şekilde oturuyordu " neden geldiniz"
" e bide kovsaydın Hazan"
" hiç misafir perver değilsin "
Emir ve Arda'nın ardı arkası kesilmeyen sitemleri ile tekli koltuğa oturdum.
Yeşim yanıma geldi koltuğun koluna oturdu.
" özür dileriz" yeşim 'in gizlerinden pişmanlık akıyordu. Hep böyle duygusaldı.
Bakışlarımı ondan çektim.
Diğerleri de bana bakıyor du Karahan 'a baktımda bilmiş bir şekilde beni süzüyordu " hastaneye ortak olmak nereden çıktı Karahan "
Yüzünde önemsiz bir şekilde tutuğu gülümseme ile baktı
"Yatırım " demişti.
Bu adam neden böyleydi.
Emir yerinden kalktı bana yaklaştı kollarımı tutup kaldırdı ve bana da sarıldı " Hazancım valla ben gitmek istemedim
Hazan üzülür dedim gitmeyelim başka birşey bulalım dedim ama dinletemedim affet beni be olur bunları afdetmesende olur " resmen ağlıyordu emir duygusaldı çıt kırıldımdı.
Benden ayrıldı " affetinmi beni "
" üzgünüm Emir seni affedemem... diğerlerini afferim fakat seni affedemem "
İçerden derin bir nefes verme sesi geldi rahatlamışlardı onları affetmiştim yüzlerinden pişmanlıkları belli oluyordu .
" neden " kocaman adamdan çocuk sesi çıktığına yemin ediyorum. Kıyamadım sarıldım .
Ardından biri tarafından geri çekildim " ayrıl lan "
" pardonda sanane Karahan"
" kaşınma Hazan" gerççekten beni emir den kıskanmış olamaz demi .
Akşam sohbet muhabbet ederek bitirmistik saat epey geç olunca gitmekten vaz geçtiler ve bende kalmaya karar vermişlerdi ablamın eski odasında kızlar yatmıştı beylerde misafir odasını açmıştım kızlar için kedi pijamalarımdan vermiştim beylerde eşofman takımı ile gelmişti zaten istemediler isteseler bile sanırım vericek birşey yoktu. Şimdi ise balkondaki koltuğa oturmuş yıldızları izliyordum omzuma örtü örtününce irkilmiştim
"Şş benim " Karahan'dı.
Ona döndüm bacaklarımı kendime çektim asansörde bana biraz zaman vermesini istemiştim onu kendi içinde affetmeliydim.
İki yıl boyunca fiziksel olarak hiç bir şeyi değişmemişti aynıydı hala sarsılmaz bir duruş sergiliyordu kahve gözleri hala keskin bir şekildeydi onda sanırım hiç birşey değişmemişti.
" neden uyumadın " başımı koltuğa yasladım.
" yıldızlar, onları izlemeyi seviyorum... sen "
Sağ elini kaldırdığımda elindeki sigarayı gördüm başımı salladım " yanında içmem sorun değil demi "
" rahat olabilirsin"
