Sehun OC - 30 Saniye. ✔

Dördüncü Bölüm.

Gözlerimi açtığımda, tanımadığım bir ev ve yatakta olduğumu fark etmiştim. Başım, fazlasıyla hızlı dönüyordu. Ağrım yüzümü buruşturmama sebebiyet vermişti.  En son  Doktor Kris ve kardeşi Sehun ile görüştüğümü hatırlıyordum. Oldukça büyük odada gözlerimi gezdirmiştim. Altın yaldızların yoğunlukta olduğu bu oda, eskitme mobilyalarıyla oldukça şık duruyordu. Çift kişilik bir yatak, ceviz  renginde sallanan ahşap bir koltuk vardı. Odanın dizaynı, ferah havası hoşuma gitmişti. 

Yataktan kalkıp kapıya koşacağım sırada kapım açılmıştı.

'' Çok çabuk kendine gelmişsin. ''

Bu soğuk sesin sahibi, kesinlikle Sehundu.

'' Evet, teşekkür ederim. Şimdi gitmeliyim. ''

'' Seni iyileştiren abim. Ona teşekkür et ve sözlerimi aklından çıkartma. Bu yaptığın şeye devam etmemelisin. ''

Kapıdan çıkacağım sırada bana bakmayarak konuşmuştu.

'' Lütfen, haddiniz olmayan meselelere burnunuzu sokmayın Bay Oh. ''

Merdivenlerden aşağıya iner inmez hararetle telefonda konuşan Kris'i görmüştüm. Beni görür görmez gülümsemiş, telefonu kapatmıştı.

'' Şimdi oldukça iyi görünüyorsunuz. ''

'' Kardeşinizden öğrendiğim bilgiye göre beni siz iyileştirmişsiniz, teşekkür ederim. ''

Kris, sevecen bir gülümseme ile bana bakarak konuştu.

'' Bak, onun mizacı çok sert. Sizin iyiliğiniz için çabaladığına emin olabilirsiniz. ''

Gözlerimi devirerek evden ayrılmıştım. Abili kardeşli çok psikopat görünüyorlardı.

Aslında, hastahaneye gidip daha fazla insana yardım etmem gerekse de çok bitkin hissediyordum kendimi. Bu aralar dinlenme ve vücudumu yenileme fırsatı bulamamıştım. Bu sebepten dolayı, artık daha yıkıcı oluyordu yaptığım yardımlar. Evin az ilerisinde bulunan Otobüs durağında kendi evime giden otobüsü bekliyordum.

-

Bu sefer, rahatla uyuyacağımı düşünmüştüm. Çünkü,  çok yorgundum. Ama yine, uyuyamamıştım işte. Bir türlü, uykumu düzgünce alamıyordum. Bu sefer de çocuğu olmayan kadın bir öğretmeni, son kez öğrencisiyle buluşturduğum olayı anımsamıştım.

Kadın öğretmen, çocuğu olamayan biriydi. Öğrencileriyle hep iyi ilişkiler süren bu kadın, bir gün evinde kalp krizi geçirmiş bir şekilde bulunmuştu. O gün hastahaneleri gezerken, 13 yaşındaki bir kız çocuğunun ağlayışlarını duymuştum. Yanına yaklaşıp ne olduğunu sorduğumda, öğretmeniyle veda etmek zorunda olduğunu söylemişti. Küçük kız, kendisini sürekli hırpalayan ailesinden kurtuluşu öğretmeniyle bulmuştu. Öğretmen, kendi kızı gibi ilgileniyormuş bu kızla. Onunla birlikte ağladığı bile olmuş...  Onları son kez buluşturduğum zaman konuşmaları çıkmıyordu aklımdan.

'' Öğretmenim, bence siz kusursuz bir anne olacağınız için çocuğunuz yok. Baksanıza, çok genç hayata veda ediyorsunuz. Sizden sonra çocuğunuz ne yapacak? Sizin gibi biri olmadan nasıl yaşayabilir ki. ''

Öğretmeni, kızı kendisine doğru çekip sarılmıştı. Saçlarından koklamış, göz yaşlarını o saçlara bırakmıştı.

'' Sen, bana öğretmen olmanın anne olmayla eş değer olduğunu hissettirdin çocuk. Sana, sonsuz kere teşekkür ederim.  Ruhumu aydınlattın. ''

Ve o kız çocuğu, öğretmeninin göz yaşları damladığı saçlarını kesmişti yanda duran makasla. Ve evet, işte yine unutamıyordum.

O kız çocuğu şimdi ne yapıyordu? 

-

İş bulmam gerekiyordu ama bir türlü iş bulamıyordum. Bulduğum işlerden de sürekli devam eden yorgunluğum yüzünden ayrılmam gerekiyordu. Aylak aylak dolanmaya, bırakabildiğim yerlere öz geçmişimi bırakmaya devam etmiştim. Yine!

Akşam saatine gelmek üzereyken, hep gittiğim hastahaneye gittim. Evet, genelde orayı tercih ediyordum çünkü evime yakındı ve artık az çok insanlarıyla tanışık olmuştum.

Üst kata çıkacağım sırada Sehun ve Kris'i görmüştüm. Bir şeylerden bahsediyor, gülüşüyorlardı. Onları izlediğimi fark eden Kris, benden tarafa bakmış ve el sallamıştı.

Beni gören Sehun'un yüzü düşmüştü. Ben de el sallamaya çalışıp üst kata çıkmaya devam etmiştim.

Uzun süredir uykusuz kalmaktan, başım çatlayacak gibiydi. Henüz ses duymadığım için sandalyelerden birine oturdum ve başımı ellerimin arasına aldım. Çatlayacak gibiydi.

'' Uyumalısın. ''

Sesin sahibini tanıyordum. Sehundu.

'' Beni takip mi ediyorsunuz? ''

Sorumla beraber alaycı bir kahkaha atmıştı.

'' Takip etmemi gerektirecek türde yetenekleriniz var ve onları yanlış kullanıyorsunuz. ''

Kısa bir hah! kelimesi dökülmüştü dudaklarımdan.

'' Şansa bakın ki yaratıcı benim daha iyi kullanacağımı düşünüp bana vermiş. ''

Gülümsemişti.

'' Dilin oldukça keskin.''

Hiçbir şey söylememiştim. Yanıma oturmuştu.

'' Uyku problemlerin var değil mi? ''

Önemsemiyor gibi görünmeye çalışsam da onu merak ediyordum.

'' Evet var, seni ilgilendirmez ama. ''

'' Sebebi basit. Her gün ölen kişilerle ilgileniyorsun, hepsinin ilgi çekici bir hayatı ve hüzünlü bir vedası var. Uyuyacağın zaman aklına geliyor, uyuyamıyorsun. Dahası güçlerini kullandığın için de sürekli yorgunsun. Bu yüzden iş bulamıyorsun, bu dünyada yaşayan gereksiz biri gibi davranıyorsun. Kendine ait bir hayatın yok mu senin? ''

'' Bunu daha önce de konuştuk. Bakın, herkes kendi hayatına bakarsa çok daha iyi olur. ''

'' Seni uyutmayı başarırsam, bu sefer benim planımı dinleyeceksin. ''

Önerisi, zihnimi bulandırmıştı.

'' Demek benimle ilgili bir çıkarın var. ''

'' Çıkarları için yaşayan aciz varlıklarız, hepimiz. Her neyse şimdi seni güzelce uyutacağım. ''

Gülümsemişti. Elleriyle, başımı omzuna yasladığında itiraz etmek için kafamı kaldırmıştım. Parmaklarıyla sus işareti yapmıştı.

'' Deneyelim, uyuyamazsan bir daha gerçekleştirmeyeceğiz zaten. ''

Uyumak için, her şeyi yapabilirdim...  Parmakları, saçlarımda geziniyordu. Rahatlatan bir kokusu da vardı. Ellerimi avucunun içine aldıktan sonra konuşmaya başladı. Kelimeleri, kulağımda fısıltıyla yankılanıyordu.

''  Bir gün, küçük fare bir kıza aşık olur. Fare, kendisini insan sanmaktadır. Kızın kendisine hiç bakamadığını fark ettiğinden kendisini çok uzun boylu sanar. Elinden gelen her şeyi yapmaktadır ama bir türlü... ''

Ve ben, ilk kez, büyülü bir uykuya daldığımı hissetmiştim.

Hastahane koridorunda

Sadece iki kere gördüğüm bir insanın kollarında

Rahatla uyumuştum.

İlginçti.