As Much As The Place Was Small (We Were Bound Together Tighter) PL

Rozdział 12: Znajdując swoje miejsce

niesprawdzane, again

ale enjoy!

 Dobrze skrywanym sekretem było to, że Hoseok nie widział. Każdego dnia nosił kontakty, uważając na to by założyć je i ściągnąć w łazience, podczas gdy jego hybrydy spały lub były inaczej zajęte. To nie tak, że nie chciał by się dowiedziały; po prostu łatwiej było nie musieć radzić sobie z okularami, mrużeniem oczu i pytaniami. Zawsze się upewniał, że ma parę paczek kontaktów w swojej szufladzie; pary zapasowe, żeby nigdy mu się nie skończyły.Dlatego niezwykle dziwnym było to, że kiedy pewnego razu jedna z soczewek rozdarła się, gdy drapał się po oczach z powodu ataku jesiennych pyłków... pudełko z kontaktami było puste. W stylu nie-zostało-się-ani-jednej-soczewki. Jako puste, zgniecione i zaklinowane pudełko z tyłu szuflady, pomiędzy parą starych skarpetek i starej smutnej kulki naftaliny.

Była jesień; liście się zmieniały, słońce jasno przecinało zimne powietrze, Jimin nareszcie chodził po domu w ciuchach... A Jung Hoseok popychał wyżej parę sportowych, grubo obramowanych, czarnych okularów na grzbiecie swojego nosa, kiedy obie jego hybrydy usiadły przy stole w kuchni, wyglądając na osłupiałe.

– Zamknijcie się, obaj.

– Nawet nic nie–

Hoseok westchnął, odkładając magazyn, który czytał, obok swojej w połowie skończonej miski z owocami.

– Zapomniałem kupić więcej soczewek, przyzwyczaiłem się, że zawsze jakieś walają się po domu, że nie zauważyłem aby dodać je do listy z zakupami. – Jeszcze raz poprawił okulary, nie czując się komfortowo, nie ważne jak je nosił. – Teraz, zamknijcie się i jedzcie, zanim zrobię to za was.

Hoseok próbował ignorować szepty swoich hybryd, ich wzrok wypalający dziury w jego czole, i skoncentrować się na wkładaniu łyżek pełnych winogron i jogurtu do buzi. Tak było przez kolejne dwadzieścia sekund, zanim Hoseok poczuł parę ramion oplatających jego ramiona, jego łyżka wpadła z powrotem do miski.

– Hoseokie-hyung! – Jimin pocierał swoją twarzą zarumienione policzki Hoseoka. – Wyglądasz tak uroczo! Uwielbiam je! Pasuje ci ten styl! Prawda, Yoongi-hyung?

Hosoek spojrzał na kota, który tylko kiwał głową, a delikatny uśmiech unosił jego usta.

– Po prostu rozkosznie. Kto by pomyślał, że ktoś może być lepszym od naszego Jiminnie w uroczym dziale.

– Hej! – I Jimin i Hoseok wykrzyknęli, z trochę odmiennych powodów. Hoseok nie chciał wyglądać uroczo; próbował tylko widzieć. Ale... Nie było tak źle, zawsze mogli go nazwać strasznym nerdem. Taka forma zaakceptowania jego wyglądu pozwoliła uspokoić mu niepewność, tlącą się w jego piersi.

– Uh... Przepraszam, że trzymałem swoją wadę w sekrecie. – Hoseok poczekał aż Jimin go puści i wróci na swoje siedzenie obok Yoongiego. Nerwowo bawił się zausznikami, wyginając je delikatnie. – Powinienem był wam powiedzieć.

Yoongi ugryzł swojego banana.

– Ja już wiedziałem.

– Tak, ja też. To nie tak, że to nie jest oczywiste, kiedy nigdy nie możesz znaleźć przycisku od budzika rano–

– Lub pocałować mnie w nos zamiast w usta–

– Lub tego jednego razu obudziłeś się i wziąłeś tubkę z kremem antybakteryjnym, zamiast swoją pastę do zębów.

– Lub–

– Okay! Okay! Przestańcie, jejku! Wygląda na to, że nie ukrywałem teog tak dobrze. Czy naprawdę tak źle ze mną rano, zanim założę soczewki?