Riv

Hoofdstuk 15: Sirene-lol

Ik zit lekker op de bank terwijl de zwarte verf langzaam intrekt. Ik zit wat op mijn telefoon, probeer heel sociaal bezig te zijn op Instagram... De rest is bij restaurant van Kristina of zo, en ik ben alleen thuis. Ik luister naar de radio en zing zachtjes mee. Ik heb geen zin om te blijven niksen, en wachten tot mijn haar weer zwart is. Ik wil gaan zwemmen. Ik rol mezelf van de bank af en val op de grond. Met mijn armen trek ik mezelf over het laminaat richting mijn kamer. Wat zwaar! En vies, aangezien het al een week geleden is toen er voor het laatst werd gestofzuigd. Hijgend kom ik in mijn kamer en ik trek me naar de spiegel. Terwijl mijn hoofd en romp al onderwater zijn, blijft mijn staart achter in mijn kamer. De vissen kijken me vervreemd aan. Ik hou me vast aan een steen en zo glijd ik het water in. Waar zal ik eens naar toe gaan? De grot? De orka's? Of gewoon hier in het rif rondzwemmen? Eigenlijk heb ik het al wel weer gezien. Ik zwem al een jaar rond in hetzelfde water, ik begin me te vervelen. Ik zwem terug naar de poort, en kom weer in mijn kamer. Ik gebruik mijn krachten en droog mezelf op. Mijn kamer ziet er weer uit als een Turks stoombad, en ik krijg weer benen. Ik draai mijn vinger door mijn blauwe lok. Het is vervelend dat ik hem altijd moet verstoppen voor de mensen. Net zoals mijn staart. Ik klim op de vensterbank, het raam staat open. Boven de eeuwige lampen van de wereldhaven fonkelen duizenden sterren in het licht van de maan. Het doet me denken aan thuis, waar men afhankelijk was van de sterrenkunde om te kunnen reizen. Ik twijfel geen seconde, en duik van het balkon van de zesde verdieping de Maas in. Het water zal ongetwijfeld erg koud zijn, maar aangezien ik koudbloedig ben voel ik het toch niet. Het water is troebel, geen koraal, alleen maar afval. Ik voel een stroming van de grote schepen. Ik snap niet dat ik ineens hier ga zwemmen in plaats van in mijn privé zeetje. O ja, ik verveelde me. Toch is dit inderdaad veel spannender. Ik voel me krachtiger dan ooit, ik heb al heel lang niet in 'echt water' gezwommen. De maan en de sterren wijzen me de weg. Ik zie mensen op de kade, ik zwem naar ze toe. Wanneer ik boven kom, schrikken ze. Ze pakken hun telefoons tevoorschijn en maken foto's. Mooi zo. Ik begin te zingen als een sirene, en na enkele toonladders heb ik ze compleet in mijn macht. Ik steek mijn hand naar ze uit, en ze geven hun portemonnees, sleutels en telefoons. Ik duik weer onder water, en met deze buit zwem ik weg. Ik duik onderwater, en zwem naar een enorme betonnen pijp met een straal van een meter. Ik zwem erin, en leg de spullen neer. Sirene spelen is fantastisch!