Kristel en haar fan 2 (VOLTOOID)

23.

~Emily~
Ik ben weer op mijn ziekenhuis kamer, met woede en verdriet. De zuster had mij gewaarschuwd dat Kristel wat vergeet achtig kan zijn, maar zo erg vergeetachtig als dit had ik niet verwacht... Ze herkende haar eigen dochter(ik dus) niet meer, natuurlijk kan Kristel er niets aan doen, en ik vindt het gewoon emotioneel om te zien hoe Kristel daar zwak en vergeetachtig lag. Haar ademhaling ging ook met moeite. Dat hoorde ik, maar wat is er in godsnaam gebeurt! Nanou en Lily liggen in het ziekenhuis, Kristel kreeg slecht nieuws te horen, en wilde even een luchtje scheppen, en daarna loop ik de gang van het ziekenhuis op, en ligt Kristel daar bewusteloos op de grond. Wat is er in hemelsnaam gebeurt met haar!? maarja de zusters willen niks bevestigen, tot dat ze meer weten van wat er precies met Kristel aan de hand is. Het enige waar ik totaal niet op hoop is, dat Kristel voor altijd depressief blijft, want vaak als mensen dat hebben doen ze niks meer, en ik wil niet dat Kristel dat heeft/krijgt! ze is nog zo jong! ze is pas 41! ze kan nog zoveel mooie dingen doen! Ik wil mijn moeder niet kwijt! mijn bloedeigen vrolijke moeder, die altijd voor mij klaar staat! en nu dit! stomme idioot ook die Nanou en Lily heeft aangereden! en gewoon door gereden is! en ik begin te huilen, en ben kwaad tegelijk. Ik blijf een poosje huilend op mijn bed zitten. Tot dat ik Kristel weer teveel mis, en bij haar wil zijn, en in haar armen wil liggen, en haar kan knuffelen. IK WIL GEWOON MIJN MOEDER TERUG!! en ik begin nu harder te huilen, een zuster heeft het schijnbaar gehoort, en stapt mijn kamer binnen. Gaat het Emily? vraagt de zuster, en ze komt bij mij zitten. Nee het gaat niet! Ik wil mama terug! en ik begin harder te huilen. De zuster probeert mij te troosten, maar het heeft weinig zin, en ik blijf huilen. Moet ik je even alleen laten? vraagt de zuster. Ik knik ja, en de zuster geeft mij nog een aai over mijn schouder, en loopt dan weg, en de deur wordt dicht gedaan, en ik blijf huilen. Waar is mijn moeder! De vrolijke spontane moeder die ik ken! Ik mis haar! en ik wil haar gewoon terug! Ik blijf nog even doorhuilen, tot dat de woede naar voor komt, en sterker is dan mijn verdriet, en ik overeind kom, naar de rolstoel kijk, en bedenk dat ik Kristel wil zien! Ik voel energie, en stap zonder na te denken van mijn bed af. De duizeligheid negeer ik, en vol kracht loop ik naar de rolstoel toe, en laat mij erin ploffen, en rij mij zelf dan naar de spiegel, en bind een knot in mijn goudblonde lokken, en rij dan volle moed de ziekenhuis gangen op. Zusters lopen langs mij heen, en hebben niks in de gaten, en ik rij volle kracht vooruit. Opeens rijdt er een bed langs mij heen. Die ik moet ontwijken. Ik kijk wie erin ligt, in volle vaart leek het net of ik Kristel erin zag liggen! en ik achtervolg de zusters met het bed. Opeens gaat het bed de hoek om, en kan ik zien wie erin ligt. HET IS KRISTEL!! ik verschiet, en rij als een gek achter de zusters aan. Ik wordt opeens tegen gehouden. LAAT MIJ ER DOOR GIL IK! mooi niet jongedame! deze afdeling is niet toegestaan voor jouw! zegt de bewaker van de afdeling. Ik kijk op het bordje wat er staat, en er staat hartopname op, is het zo ernstig met Kristel? en gaat ze berg afwaarts? Ik wil mijn moeder niet verliezen! en ik rijd naar Kristels oude ziekenhuis kamer. De deur is open, en ik rijdt naar binnen, en kijk naar de plek waar Kristels bed stond die nu leeg is, en ik begin schokkend te huilen. Ik rijd naar de plek van Kristels bed toe, en stap uit de rolstoel, en ga op de plek staan, en begin harder te huilen, en zak door mijn benen heen, en steun mij zelf tegen een muur aan. Een zuster die de kamer komt reinigen ziet mij zitten, en loopt op mij af. Heey meisje, gaat het wel met je? vraagt de zuster lief. Ik knik nee, en de zuster komt naast mij hurken, en probeert mij te troosten. Haar warme knuffels kalmeren mij, en ik doe mijn hoofd omhoog, en kijk de zuster in haar felblauwe ogen aan. Ze heeft een vriendelijke uitdrukking, en ik voel mij op mijn gemak bij haar. Ze is zo kalm! Wat is er allemaal aan de hand? vraagt de zuster aan mij. Ik leg het hele verhaal uit, en de zuster toont medelijden met mij, en geeft mij een dikke knuffel, en gaat proberen te regelen dat ik bij Kristel kan komen. De zuster heeft overlegd, en ze komt met goed nieuws naar mij toe! ik mag bij Kristel op bezoek! en ik wil van blijdschap springen, maar dat laat ik zitten, voordat de duizeligheid toeslaat. De zuster die alles geregeld heeft rijdt mij naar de hart bewakings afdeling, en rijdt zo naar de kamer waar Kristel ligt, en zenuwachtig? vraagt de zuster. Ik knik ja, en slik een beetje. Ja ik weet niet hoe Kristel erbij ligt, en of ze mij herkent ja of nee, en of ze wakker is. We komen steeds dichter bij Kristels kamer, en de zenuwen gieren door mijn lijf! zo we zijn er Emily, zegt de vriendelijke zuster, en ik pak de deurklink vast, en begin te trillen. De deurklink klik ik naar beneden, en doe de deur zachtjes open, en ja hoor daar ligt Kristel. Ze ligt zo stil! en het is gewoon eng! De vriendelijke zuster legt mij het een en ander uit. Ik knik instemmig ja, en dan laat de vriendelijke zuster ons alleen. De deur wordt dicht gedaan, en daar ben ik dan, alleen op de kamer van Kristel. Ik stap voorzichtig mijn rolstoel uit, en loop vol zenuwen naar Kristels bed, hoe dichter ik bij Kristel kom, hoe zenuwachtiger ik wordt. Ik sta bij Kristels bed, en ze ligt er heel stilletjes bij, vol met slangetjes, infuus, en weet ik veel, want het ziet er gewoon eng uit, en Kristel is bleek! natuurlijk is ze altijd bleek geweest, maar nu is haar bleekheid erger! gaat het dan zo slecht met haar, en ik pak Kristels hand vast, en ga op een stoel naast haar zitten, en hou heel lang Kristels hand vast. Opeens begint Kristels hand een beetje te bewegen. Ik schrik er van, en mijn hart gaat tekeer! zouden het gewoon zenuwtrekjes zijn? of wordt ze wakker? en ik kijk naar Kristels gezicht. Haar oogleden bewegen, en daar schrik ik ook van, en wil Kristel eigenlijk loslaten. Maar ik kan het niet, en dan gaan langzaam Kristels ogen open, en beweegt haar hoofd naar mij. Het hartritme van Kristel gaat steeds meer omhoog! dat kan ik zien op het scherm! en snel kijk ik terug naar Kristel. Ze kijkt nu mijn kant op, haar groene ogen glinsteren, en ze glimlacht. Dag Emily, zegt Kristel zacht. Ik kan het niet meer inhouden, en ik begin te huilen. Hoe gaat het met jouw? zegt Kristel zacht. Ik kan geen woorden meer uitspreken, en ik begin nog erger te huilen. Ik tril helemaal! Kristel tilt haar andere hand op, en doet een gebaar van: wil je een knuffel? Ik knik heftig ja, en geef dan een knuffel aan Kristel. Kristels glimlach is nog breder! haar spraak wordt duidelijker! en haar hartritme wordt hoger! Er komt een zuster binnen, en ze glimlacht, en zegt dat noem je nou moeder/dochter liefde, en ik en Kristel kijken elkaar aan, en geven elkaar nog een betere knuffel, er komen nog 2 andere zusters binnen, en ze halen wat draadjes los van Kristel. Wauw! wat een mooi gezicht! en enkele uren later ligt Kristel weer op een normale ziekenhuis kamer bij Nanou en Lily, gelukkig zijn Nanou en Lily inmiddels ook aangesterkt, en was al dat slechte nieuws van een andere patiënt. Hoe kan een zuster nou zo'n domme fout maken! gelukkig stond die zuster al ingepland op ontslag, al dat slechte nieuws had bijna het leven van mijn twee zusjes, en mijn moeder gekost. Maar gelukkig was het allemaal een grote medische fout! Opeens komt er een zuster binnen, heel vrolijk en blij. Ze zegt dat ze goed nieuws heeft! Het goede nieuws is: Dat Kristel, Nanou en Lily als alles goed gaat vanavond al naar huis mogen! wauw dat is zeker goed nieuws! lacht Kristel. De zuster wenst ons een fijne avond, en loopt dan weg. Yeeahh!!! roept Kristel blij, en ze springt bijna op het bed. Maar dat gebeurt gelukkig niet! Het ziet er wel schattig uit! en ik, Kristel, Nanou en Lily geven elkaar een dikke knuffel!