Kristel en haar fan 2 (VOLTOOID)

14.

~Kristel~
Emily is bewusteloos thuis gebracht, en ze werdt daarna even wakker, tot dat ze duizelig werdt, en ik haar naar bed gebracht heb. Emily slaapt gelukkig nu. Ik heb Emily niet als baby meegemaakt, nadat Emily geboren was heb ik haar laten adopteren. ik was 24 toen Emily geboren werdt. Opzich wel een normale leeftijd om een kind te krijgen, maar ik kon niet voor Emily zorgen. Ik was nog veelste jong, en ik zat met K3. Dat was net mijn nieuwe Job, en daar was het vanaf de eerste dag dat ik K3 was enorm druk, voor de aankomende 3 maanden, en daar kon geen kind tussen zitten. Wij hadden optredens, en nog veel meer! Emily was niet eens gepland, en ja op mijn 24ste had ik haar op de wereld gezet. Ik wist niet eens dat ik zwanger was. Je zag niks aan mij! zelfs Karen en Kathleen zagen niks, en Niels Williams ook niet, zelfs mijn moeder  niet, (mijn vader was al gestorven) natuurlijk ben ik niet stevig gebouwd, maar je zag echt niks. Tot dat ik mij de laatste paar maanden beroerd voelde, en toch eigenwijs was, om gewoon op te treden. Ik dacht dat het gewoon een langdurige griep was, en zette door, tot dat ik opeens in een toilet was bij een optreden van ons, en enorme rugpijn kreeg, dat de tranen in mijn ogen springde. maar ik was gewoon eigenwijs om op te treden. Door het optreden heen kreeg ik af en toe wat rugsteken, maar ik liet het niet merken aan het publiek en mijn 2 K3 collega's, hoe pijn het ook deed! tot dat het concert afgelopen was, en mijn water brak. Mijn broek was vochtig, en er lag een plas water naast mij, waarvoor ik mij schaamde. Ik werdt uitgelachen,  tot dat ik schreeuwde van de pijn, en de lachende mensen weg waren, en op mij af liepen, en gelijk het ziekenhuis belde. Het ziekenhuis had toen gelukkig plek voor mij. Niels die liep samen met ons zo snel mogelijk naar de auto. Ik heb serieus die auto helemaal vol geschreeuwd van de pijn, waardoor karen niet kon slapen(Oeps😂) We kwamen aan bij het ziekenhuis, en liepen naar binnen, en de zusters vlogen overeind, en zette mij in een rolstoel, en reden mij naar de verloskundige afdeling. Op de verloskundige afdeling klom ik op een bed,(met hevige pijn) en werdt mijn ontsluiting gecheckt, en ik had 5 cm ontsluiting. Ik wist niet wat er gebeurde. Ik was pas 24! maar gelukkig was daar mijn reddende engel! Mijn mama, en zij steunde mij de hele tijd, en ik vroeg wat er gebeurde, en mijn mama zei dat ik moeder werdt. Ik schrok ervan, en schreeuwde weer alles bij elkaar van de pijn. Ik weet niet hoe hard ik mijn mama geknepen heb in haar hand, en ja hoor de bevalling ging gebeuren. Ik wist niet wat de pijn mij aan deed, ik was enorm zenuwachtig, en het was heel zwaar. De baby was er binnen 7uur, 7uur lang pijn geleden! en een moeder geworden waar ik niks van wist, en ja hoor toen was Emily geboren, zonder dat ik wist dat ik dus zwanger was van haar. Ik was nog nooit zo moe geweest. De zuster vroeg nog of ik er wel voor kon zorgen. Ah ja, ze wist dat ik met K3 zat, en ik vertelde dat ik Emily ter adoptie wilde opgeven, en niet kort na de bevalling hadden er al mensen gereageerd op de adoptie van Emily. Waar ik tot de dag van vandaag nog steeds spijt van heb... Vroeger vertrouwde ik die adoptie ouders, en nu ik die verhalen van Emily heb gehoord, heb ik echt een schuldgevoel! Ik wist namelijk niet dat die adoptieouders Emily zo erg mishandelde! waarvan de blauwe plekken nog op Emily haar armen te zien zijn. Hoe kon ik zo dom zijn! en ik smijt van woede een kussen weg, en barst dan in tranen uit. Gene hoort het, en komt de kamer binnen. Schat? wat is er? vraagt Gene, terwijl die naast mij komt zitten. Ik vertel het hele verhaal. Maar Kristel daar hoef jij je niet schuldig over te voelen, jij kon vroeger niet voor Emily zorgen. Omdat je te jong was, en geen tijd had in verband met K3. Ja maar dat ze bij zulke mishandelaars is komen wonen had ik niet verwacht! zeg ik woedend en huilend tegelijk. Mah zotteke toch, zegt Gene, die een arm om mij heen wilt slaan. Nee laat me met rust! Alsjeblieft! en ik loop huilend de kamer uit, om een blokje om te lopen. Ik ben buiten een rondje aan het lopen, en sta even stil bij zee, en kijk dromerig voor mij uit, en voel de wind door mijn zwarte lokken waaien. Ik laat mij neervlijen in het zand, en probeer tot rust te komen, en sluit mij ogen, en adem diep in en uit, vaak werkt dat wel bij mij als ik bij zee ben.