Εμείς ; {TYS17}

Τράβα σκανδάλη...

Ένας μήνας.

Ένας μήνας έχει περάσει και ο Ιάκωβος δεν έχει δώσει σημείο ζωής.
Τουλάχιστον έτσι μου λένε όλοι. Δεν μπορώ να καταλάβω.

Γιατί;  Γιατί όλα αυτα τα ψέματα; Ότι δεν θα με άφηνε, ότι θα με αγαπούσε. Και μετά ένα κενό, ένας συνεχής πόνος στην καρδιά που δεν λέει να φύγει. Όλοι είναι δίπλα μου και με στηρίζουν αλλα εγω...θέλω τον Ιάκωβο να με περιμένει σπίτι μας και να με βάλει στην αγκαλιά του για να φύγει όλη η κούραση απο την δουλειά.

Αλλά το μόνο που έχω κάθε βράδυ όταν γυρνάω είναι μια μπλούζα του και η εκκωφαντική- για εμένα - σιωπή που θερίζει το σπίτι. Κάθε βράδυ κοιμάμαι με δάκρυα στα μάτια και κάθε πρωί ξυπνάω με ένα γιατί. Δεν μπορώ να πιστέψω τα λόγια που είπε πριν φύγει. Όλα μέσα στο μίσος. Σαν να μην ήμουν τίποτα για αυτόν, σαν να μην περάσαμε μαζί έστω σαν φίλοι τα τελευταία δώδεκα χρόνια, σαν να μην ήταν τίποτα για αυτόν.

Αλλά βέβαια, εγώ ήμουν ο μαλάκας που πίστεψα σε αυτή την σχέση.

Αλλα...όχι δεν γίνεται δεν το χωράει το μυαλό μου. Πνίγομαι στις σκέψεις μου. Πως μπόρεσε να το κάνει αυτο; Πως μπόρεσε να φύγει και να τα αφήσει όλα πίσω του και να μην επικοινωνήσει με κανέναν;

Πως μπόρεσε;

***********

Ο καιρός περνούσε απίστευτα γρήγορα.

"Πότε ήρθαν τα Χριστούγεννα ούτε που κατάλαβα...ήδη στολίζουμε δέντρο."

"Ναι..."συμφώνησα με την Ελεονώρα η οποία γύρισε και κοίταξε την μαμά μου. Απαντούσα σαν να μην άκουσα την έλεγαν.

"Η χειρότερη εποχή ε;"με ρώτησε η μαμά μου.

"Ναι..."απάντησα ξανά εγώ.

"Τι ναι γαμώτο; Ξύπνα Μαργαρίτα. Ξύπνα γιατί μα το Θεό θα σε βαρέσω. Είσαι κολλητή μου αλλα μέχρι ένα σημείο αυτη η κατάσταση."

Τότε ήταν που βγήκα απο τον λήθαργο μου και τις κοίταξα και τις δυο βουρκωμένη.

"Ποιο πράγμα μέχρι ενα σημείο Ελεονώρα; Ποιο; Το οτι με παράτησε; Το ότι με μείωσε σαν γυναίκα; Το ότι για εκείνον όπως είπε ήμουν οχι μόνο ένα πήδημα αλλα πολλα; ή οτι μέρα με την μέρα εγώ γίνομαι χειρότερα;"της φώναζα και χτυπιόμουν.

Και η Ελεονώρα απλά με κοίταζε γιατί ποτέ δεν είχε μάθει τι μου είχε πει ο Ιάκωβος πριν φύγει.

"Τι; τι σου είπε;"με ρώτησε η Ελεονώρα σιγανά και απλα η μαμά μου έπεσε βαριά στον καναπέ.