Harry's POV
Na lang zoeken en rondvragen door heel het studentenhuis heb ik eindelijk de juiste deur gevonden.
'Wat doe je hier?' Katy houd de deur voor me open, ik stap naar binnen en sluit de deur terwijl ze op haar bed gaat zitten.
'Ik kom je iets.. duidelijk maken.' Zeg ik. Ze knik, met een glimlach.
'Heb je het haar al verteld?' Zegt ze.
'Wat?' Ik blijf dicht bij de deur, zodat ik wegkan zodra vampier Harry het over neemt. Ik kan dit zonder er een facking troep van te maken, ik kan dit.
'Van ons? Heb je haar verteld dat-'
'Ho!' Onderbreek ik haar. 'Ons? Er is geen ons. Het is Katy, Harry. Niet Katy en Harry. Dat kwam ik duidelijk maken.'
'Natuurlijk.' Zegt ze op een sarcastische toon. Haar paarse haren zijn vervangen door licht roze. 'Wij weten allebei-'
'Oké luister hier, suikerspin. Blijf uit mijn facking buurt!' snauw ik.
'Ik ben niet degene die naar jou toegegaan is. Jij kwam hier, weet je nog?' Ze wijst met haar hand naar de ruimte tussen ons in die steeds kleiner en benauwder lijkt te worden. Oké hier heeft ze een punt, maar ik zou het nooit hardop uitspreken dat zij gelijk had.
'Ik kwam hier niet voor jou. Ik kwam hier om iets duidelijk te maken, ik ga dadelijk terug naar Jessica en maak het goed.' Voordat het te laat is en Niall mijn leven al heeft over genomen.
'Jullie hebben ruzie?' Lacht ze. Ik moet me echt inhouden. Dit keer om haar tegen de muur aan te slaan en niet om te zoenen.
'Waarom is dat grappig?' Bijt ik haar toe. Ik zet een stap dichter naar de deur waardoor ik echt bijna tegen de deur aansta.
'Gewoon.' Ze staat op van haar bed en loopt naar haar bureautje. Haar kamer is klein en er staan veel te veel spullen. Er staat een enorme houten kist tegen de muur. Daar zit waarschijnlijk haar martelwerktuig in, daar zie ik haar nog wel voor aan.
'Gewoon?' Herhaal ik haar woord. Gewoon..
'Ik heb zo les, dus als je het heel erg vind.' Ze loopt naar me toe en opent de deur.
'Ik ga niet weg voordat je me beloofd hebt dat je niet meer-'
'Jezus, Harry. Ik word echt moe van je. Best ik blijf uit je buurt.' Zucht ze, tot mijn opluchting. 'Maar of jij hetzelfde kan..' Met die woorden verlaat ze haar studentenkamertje en sluit de deur.
Daar sta ik dan, in haar kamer. Ik ga met mijn hand al naar de klink om de kamer te verlaten, maar iets roept mijn naam. De houten kist in de hoek van haar bomvolle kamer.
Voordat ik het in de gaten heb sta ik er al naast, met mijn handen aan de rand van de kist. Even luister ik of Katy niet terug de kamer ingestormd komt, maar het blijft stil.
Met een krakend geluid klap ik de deksel open. Mijn maag draait om bij het zien van de inhoud. Ik sla de deksel er meteen weer op.
'What the f..' Ik deins naar achter totdat ik over een kruk struikel en terecht kom op de koude vloer.
Ik raap mezelf bij elkaar en kruip richting de kist. Hetzelfde geluid vult de kamer als ik de deksel weer van de kist afhaal. Nu ik het nog eens bekijk van dichtbij word mijn misselijkheid steeds erger.
De kist zit vol met foto's. Maar niet zomaar foto's. Liam, Louis, zayn, Niall, Jessica, ik en zelfs Noah. De kist zit vol foto's van ons. Verder liggen de krantenstukken over ons uitgeknipt in de kist, nog een paar foto's en een dik boek.
Ik sla het boek op een willekeurige pagina open en begin te lezen. '23 maart.' Staat bovenaan de bladzijde. Het is een dagboek..
'Vampiers bestaan, ik weet het zeker. Ze geloven me niet, maar ik kan het bewijzen. Ik ga het ze bewijzen. Ik moet alleen-' Ik klap het boek dicht en smijt het tegen de muur aan. Er dwarrelen allerlei blaadjes uit, maar het kan me geen ene fuck schelen.
Katy is een freak die alleen maar bewijs wil leveren aan een krant dat vampiers bestaan zodat ze flink wat geld binnenhaalt. Het kan haar niks schelen dat al onze levens daardoor kapot gaan. Hoe komt ze überhaupt aan al die foto's.
Verward sta ik daar even. Heel even, want ik weet wat ik ga doen. Ik kijk de kamer rond. Katy rookt.
Er ligt een rode aansteker op haar lelijke bureau. In nog sneller dan een seconde heb ik hem in mijn hand en houd hem bij de kist. Het moet weg, al dit bewijs.
Alles moet weg.
Het duurt niet lang totdat de eerste stukken krant vlam hebben gevat en de rest aan hebben gestoken. Ik zet een stap naar achter en bekijk wat ik heb aangericht.
Ik sta zo te focussen op het brandende vuur dat ik Katy niet heb horen binnen komen.
Jessica's POV
'Als dat zo is vermoord ik hem.' Gromt Niall.
'Dat kindje heeft zijn moeder nodig, dat weet Harry.' Zegt Louis.
'Dan is hij bij Liam, toch? Hij is veilig.. Toch?' De tranen beginnen al in mijn ogen te prikken. De nachtmerrie die ik al weken heb, laat hem niet uitkomen.
Ik kijk Niall hoopvol aan. Hij is veilig. Het moet wel, ik kan hem niet ook kwijtraken. Ik ben heel mijn familie al kwijt, Harry ben ik kwijt, ik ben mezelf kwijt. Ik zak door mijn knieën en houd mijn handen voor mijn ogen.
Louis wil naar me toe lopen, maar ik hoor Niall iets zeggen en voel dan zijn armen om me heen. Ik kan niet langer negeren dat alles fout is gegaan in mijn leven. Ik kan niet langer negeren dat ik zoveel pijn heb dat ik liever dood zou willen zijn.
'Denk niet zulke dingen, alsjeblieft.' Zegt Niall. Hij helpt me overeind en tilt me in zijn schoot op het bed.
Ik sla mijn armen om zijn nek en huil in zijn shirt. Huilend probeer ik hem uit te leggen dat het allemaal geen zin meer heeft. Ik had dood moeten gaan in plaats van Vera. Ik had vermoord moeten worden, dan had die vrouw nog steeds geleefd.
'Jessica.' Niall zet zijn vinger onder mijn kin zodat ik hem aan moet kijken. 'Hou kun je dat nou denken.' Zijn ogen worden rood. 'Hoe..' Hij stopt als zijn stem overslaat.
Snikkend hoor ik Louis een glas water op het nachtkastje naast ons zetten en de deur dichtgaan.
'Het is..' Ik neem een hap lucht. 'Toch waar. Harry is gewoon.. vreemd gegaan. Ik dacht dat hij van me hield.' Huil ik.
'Ik hou van je.' Zegt Niall.
