Harry's POV
'Waarom wonen jullie hier eigenlijk zo achteraf?' Stelt Katy haar vraag.
Ik gooi mijn koelkast open en pak er twee blikjes bier uit. Als Katy hier blijft dan kunnen we er net zo goed een feestje van maken totdat Liam en Jessica terug zijn.
Ik denk even na. 'Omdat we niet houden van mensen.' Zeg ik.
Lachend neemt ze het blikje aan en maakt hem open. 'Aha, dus je houd niet van je broer?'
'Hoe weet je dat ik een broer heb?' zeg ik verward.
'Dat heb je me echt heel vaak verteld. Eerst had hij je vriendin ingepikt ofzo.' Ze neemt een slok van haar drinken.
'Oh, naja. Hij is geen mens dus dat scheelt.' Grinnik ik. Ik neem plaats boven op de keukentafel.
'Wat is hij dan?' Vraagt ze dan. Ik besef me opeens dat ze eigenlijk niks van ons weet, niks persoonlijks..
'Hij is een.. uhm.. Hij is raar..' Ik dwing mezelf om naar haar te glimlachen.
'Ik dacht dat je zei dat hij geen mens was?' Haar toon klinkt nieuwsgierig. Iets té nieuwsgierig.
'Wat doe je hier nou eigenlijk echt? Probeer je erachter te komen wat we zijn? Weet je het al? Moet ik het zeggen of zoek je liever naar bewijs!?' Ik spring op van de tafel en laat mijn drinken op de tafel staan.
'Wat?' lacht Katy. Ze wil nog een slok nemen maar ik sla het blikje uit haar handen.
'Zeg het me.. Is dat wat je komt doen?' Zeg ik half fluisterend.
'Ik heb geen idee waar je het over hebt dude.'
'Werk je voor een krant? Ga je een verhaal in de krant zetten?!' ik stap dichter naar haar toe, maar lijk haar niet te intimideren.
'Waarover zou ik een verhaal moeten schrijven? Jij hebt echt teveel bier-' Ik grijp haar bij haar armen en duw haar tegen de muur. Ze slikt.
'Zeg het me' sis ik. Ik voel de agressie weer in mijn aders. Ik moet me inhouden voordat er iets ergs gebeurt..
'Je hebt mooie ogen.' Is het enige wat over haar lippen rolt.
Zuchtend verslap ik mijn grip. 'Kom op. Ga naar huis, verkoop je domme verhaaltje aan de krant.' Ik wil haar wegsturen maar ze pakt mijn hand.
'Harry. Ik heb echt geen flauw idee waar je het over hebt.' Iets in haar ogen draait alles om. De agressie verdwijnt en maakt plaats voor schaamte.
'Sorry..' Zucht ik. 'Ik dacht.. Ik dacht dat je misschien..' Ik maak mijn zin niet af, omdat ze al teveel facking onzin gehoord heeft. Dadelijk belt ze het gesticht nog..
Ik grijp het blikje van de keukentafel en giet de koude bier in mijn keel.
Ik sta met mijn rug naar Katy, toch weet ik wat ze doet. Ik voel haar ogen in mijn rug prikken, wachten totdat ik weer uitbarst.
'Hm.. Het begint al donker te worden. Kun je me wegbrengen?' Vraagt ze dan.
'Ja, oké' Zeg ik. 'Alleen omdat ik je armen net bijna brak.' Voeg ik eraan toe. Ze moet niet denken dat ik op haar zit te wachten. Ik heb Jessica en ik hou van haar en niks kan me afleiden van-
'Ik ben op de scooter, maar terug gaat niet. Ik kom hoogstens tot de helft.'
'Ik breng je met mijn auto.' Alweer is het mijn schuldgevoel dat praat.
'Oké.'
De weg naar het einde van het pad duurt lang. Er is een andere weg die maar één uur rijden is, maar dat is nog een aardig facking grote oprit.
