'Weet je zeker dat het gewoon buikpijn is? Als we naar de dokter moeten-'
'Laat maar, Harry' Onderbreek ik hem. Ik ga tussen de dekens liggen. Nog steeds heb ik geen eigen kamer en slaap ik in het bed van Zayn.
'Ik kan even bellen, misschien-'
'Ik zei laat maar' Bijt ik hem toe. Hij gooit zijn handen in de lucht alsof iemand hem gaat neerschieten. Ik verdien het niet om medelijden te krijgen van anderen. En al helemaal niet van harry nu. Ik heb zijn beste vrienden vermoord en hij weet nog niet eens dat ze dood zijn.
'Jessica?' Marieke steekt haar hoofd door de kier van de deur. Ik knik naar haar als toestemming. Ze loopt naar me toe en neemt plaats op het puntje van het bed. Harry loopt geïrriteerd weg uit de kamer.
'Gaat het?' Vraagt ze.
Niet nog iemand waarvan ik de medelijden niet nodig heb. Ik knik even, maar zie aan haar ogen dat ze het niet geloofd.
'Ik hoorde dat er een brand is geweest' Zegt Marieke. Ze frunnikt aan de rode nagellak op haar lange nagels.
'Ja..' Zeg ik. De lucht om ons heen voelt opeens een stuk benauwder. Ongemakkelijk pak ik het glas water, dat er al twee dagen staat, van zayn's nachtkastje en neem een slok.
'Sorry. Ik dacht ik leid je af met een willekeurig nieuwtje.. Het spijt me, je zit nu vast niet te wachten op nog meer ellende'
Ze moest eens weten wat ik te maken heb met die brand. Al die onschuldige mensen..
'Dat is wat ik doe, hè?' Zegt Marieke, haar stem slaat over. Ga alsjeblieft niet huilen.
'Ik doe domme dingen. Dat heb je wel gemerkt. Ik ben aan de drugs geweest. Ik heb je.. je jeugd verpest. En.. het spijt me zo' Ik zie dat ze ontzettend haar best doet om niet voor mijn neus te exploderen. Haar waterige ogen zoeken naar de mijne.
'Maar dat gaat veranderen. Als je dat tenminste nog wilt. Ik kan je kleren strijken en je verschud zetten voor je vrienden zoals elke moeder dat doet.' De glimlach die ik het liefst zie op haar gezicht verschijnt weer.
'Met baby foto's. Die heb ik veel, heel veel. Ik huilde altijd toen ik ze..' Ze stopt. 'Naja, dat maakt jou niet uit. Eigen schuld'
'Ik kan je zelfs advies geven, over je baby. Als je me weer toelaat in je leven. Ik wil je zo graag helpen, Jess' Ze legt haar hand in de mijne.
'Noah' zeg ik schor.
Marieke haalt haar wenkbrauw op. 'Wat zeg je, schat?' Verward kijkt ze me aan.
'Zo wil ik hem noemen. Het wordt een hem. Ik heb over hem gedroomd'
'Dat is een prachtige naam' Glimlacht ze. Ze veegt een traan weg uit haar ooghoeken met haar wijsvinger.
'Ik ben zo bang..'
'Waarvoor?' Vraagt Marieke.
'Ik ben zo bang dat er iets mis gaat. Ik ben zo bang dat hij het niet haalt of.. Ik weet het niet, ik ben gewoon bang.' Ik slik de tranen in mijn ogen weg. 'Ik heb je nodig'
'Ik ben er toch, Jess. Ik ben hier' Ze trekt me aan mijn armen rechtop en omhelst me. 'Ik ben er voor je, dat weet je'
'Kunnen we het verleden niet gewoon achter ons laten. Er is veel te veel aan de hand in het heden' Snik ik. Ik beantwoord haar omhelzing.
'Natuurlijk kunnen we dat.' Zegt Marieke.
'Ik ben niet boos op je. Ik ben boos op Ingrid en mijn vader.'
'Dat snap ik. Dat komt nog wel goed, het heeft even tijd nodig' Ze laat me los en pakt beide handen in haar handen. 'We beginnen opnieuw. Als je het niet fijn vind om in ons ouderlijk huis te komen dan kom ik hier heen'
De deur gaat langzaam open. Niall's gezicht verschijnt in de deuropening. Hij kijkt naar de twee huilende vrouwen. 'Sorry, ik kom later wel terug'
'Nee, wacht.' Zegt Marieke.. Mijn moeder. 'Ik wilde net weggaan.'
Ze staat op. 'Wees niet te hard voor jezelf. Ga lekker slapen, schat' Ze drukt een kusje op mijn voorhoofd en verlaat de kamer.
'Ik zie dat het weer beter gaat tussen jullie.' Begint Niall. Ik kijk naar zijn gezicht in het licht van de maan dat door mijn gordijn heen prikt.
'Heb je iets anders gedaan aan je haar?' Vraag ik. Hij knikt lachend en gaat op dezelfde plek zitten als mijn moeder net zat. Mijn moeder.. Zo vreemd klinkt het niet om Marieke zo te noemen. Het klinkt vertrouwd.
'Daarom ben ik hier nu niet. Ik pikte wat op vandaag' Mompelt hij.
Nee.. Hij weet het. Ik zie aan zijn gezicht dat hij het weet van de brand. Dat het mijn schuld-
'Ik hoorde dat ze van plan waren Liam's bedrijf.. Wacht, wat bedoel je met brand? Welke brand?'
'Brand?' Zeg ik zo naïef mogelijk. Het is soms zo vervelend dat Niall mijn gedachten kan lezen. Het is lastig om uit te schadelen en niks te denken waar hij bij is.
'Welke brand? Wat is jou schuld?' Hoopvol wacht hij op een antwoord. 'Welke brand, Jess'
'De brand die zeventien mensen vermoord heeft. Door mij. Ik heb die brand aangestoken. Ik!' Roep ik in zijn gezicht.
